Hoş geldiniz hocam, ilk merhaba benden olsun diyor resimdeki güleç yüz. Hoşuma gidiyor “hocam” sözü. Demek yüksek sesle dile getiriyorum ki “kesin ODTÜ lüdür diyor yeğenim. Beni ODTÜ de gezdiren uzak bir yeğen geliyor aklıma. İçtiğim çayı hatırlıyorum.

Sonra bir uzun liste. Hoş geldiniz ler,” hayırlı olsun” lar. “Bize de buyrun” lar. Çılgınlar gibi oradan oraya koşuşturuyorum. Elbiseler..yemekler.. çiçekler.. şiirler.. hikayeler.. Şiirler, hikayeler yüksek sesle okunuyor. Bazıları tekrar tekrar okunuyor. Yahu burada derya var. Bu ne yaman bir telaşe.

Bugün ne yazsam acaba.?? Akışına bırak. Doğal ol. Bak herkes ne kadar doğal. Keyifli isem keyifli şeyler.Hüzünlüysem hüzünlü şeyler yazıyorum. Herkese gururla anlatıyorum. Şu ana kadar yürekten hissetmediğim yahut yaşamadığım hiçbir şeyi yazmadım diyorum. Daha fazla yazmam gerektiği zamanlar için farklı planlar kuruyorum bir taraftan. (Bir hikaye tasarlamak gibi)

Gündelik kahve birlikteliklerimizde, bendeki coşkuyu gören kızkardeşim, heyecanımdan endişeli. Yavaş ol, bu ne heyecan diyor. Bu huyuna kızıyorum. “Temkinli oğlak no’lcak diyorum içimden. “Paçoz’u alırken de böyle hiç düşünmeden atladın. Acıdın, kıyamadın. Çektiklerini, pişmanlıklarını hatırla diyor sevgili kardeşim. Hah işte diyor, gülümsüyorum. Fena mı oldu, hiç hayal kırıklığına uğrattı mı beni?

Paçoz. Yanımda kırgın, mahsun yatan güzel arkadaşım. Ne çok ihmal ettim onu bu bir buçuk aylık süreçte. “Sus Paçoz.” “Görmüyor musun yazı yazıyorum paçoz.” “Çocuklar, biri şunu yanımdan alsın. Çok ilginç bir yazı okuyorum.”

Ve Paçoz, Hiç zorluk çıkarmadan, sabırla, sırasını bekleyerek ve hep yanımda olarak. Hırlamadan, tıslamadan, düşmanlık etmeden. Hiç kendini saklamadan, hiç arkadan iş çevirmeden, başkasının peşine takılıp, beni unutmadan, öylece hep bekleyen sadık dost.. Şimdi artık memnun. Biraz da mağrur. Neden mi. Bir kere daha kanıtlıyor kendi üstünlüğünü insanlara karşı.

Ondan özür dilemeliyim.

Hep sevgiyle kalın…