Konuşup ne yapacan Asucum, okuduğunu anlaman daha güzel, keşke ben de becerebilsem. Üstelik ailecek dil yetenekliyiz ama Almanca denen sevimsiz dilin peşinde yıllarımı geçirdim.aynen senin gibi okuduğumu anlarken konuşurken laldim. Bu memleketin dil eğitiminde sorun var kesin. Sonra oğlan hazırlıktayken onun peşinde biraz İngilizce kıvırmaya başladım. Keşke bütün dilleri bilsem.
Bu arada Gatenby'nin Brown'larına takılmıştım ben de bir ara ama teyze oğlumun Türkçe yardımcı kitabından:)))

Büyük bir keyifle okudum.Benim de zihnime o yıllarım geri geldi sayende.Babandan bahsederken aynı hisleri hissettim.Burnumun direği sızladı. Ortak hisler ve duygular insanları nasıl bağlıyor.Sevgiler Asuman.

Benimki biraz mükemmelliyetçilikten( yanlış yaparsam korkusu) en çok da utangaçlıktan Leylakçım. Utanmayı bastıracak bir ruh halindeyken yani çoook keyifli ya da öfkeliysem falan
utanmayı unutup çatır çatır konuşuyorum. Sonra kendim de şaşıyorum:))

Sevgili Defne,
Söylediğin, olmasını en çok istediğim şey.Duyguları paylaşmak, okurken mutlu olmak ya da etmek.
Uğrayıp belirttiğin için ben çok teşekkür ederim.
Sevgiyle kal....

Dil konusunda ben biraz tuhafım. İngilizce Fransızca ve İtalyanca .sadece İngilizce okulda öğrenildi, diğerleri sokakta. Sonra Latince takıldı kafama. O da kursta öğrenildi. Niyeyse benden iki bin yıl önce yaşamış insanlarla aynı dili konuşabilmek hoşuma gitti. Şimdilerde Aramca öğreniyorum. Ama onun okulu kursu yok. Öğretebilecek kişiler de bir ketum anlatamam.Şanslıyım ki bir Musevi arkadaşım yardımıyla az biraz öğrenebiliyorum. Diller insana başka hayatların kapılarını açıyor bence.

Dil de müzik gibi.İnsan o meyil ve kabiliyetle doğuyor. Babam öyleydi.Fransızca öğretmeniydi. Aksanlı fevkalade fransızca konuşurdu. İngilizceyi radyodan ve kitaplardan öğrendi. Adıyamanda İş Bankası Nemrut için gelen turistlerle dolar taşardı. Sanırım o dönemde orada ondan başka yabancı dil konuşabilen yoktu. 48 yaşında öldüğünde Almanca' yı da epey ilerletmişti.
Bu günün olanakları insana epey seçenek sunuyor ve evet bu konuda da yerinde olmak isterdim doğrusu.
Ben böyle durumlarda hep şunu söylerim.
İçim kıskançlıkla doldu taştı ;)))

Okuduğunu anlamak yine de çok güzel, konuşmasan da olur be gülüm. Ben okulda Fransızca okumuştum, yani kurrada çıkmıştı ve hiç sevmemiştim, sınıf geçecek kadar çalışmış gerisini boşvermiştim. Çocuklardan çaldığım çat pat İng.ile idare ediyorum. Yani okuduğumu anlamıyorum, sedece bazı kelimelerin tanıdığıyım:))

Bizim eğitim sistemimizde orta öğrenimde (kolejler hariç)bir dili öğrenmek, istekli ve yetenekli de olsan imkansız Nur' cum. Allahtan şimdi Anadolu liseleri var. Son yıllarda bu sorun hemen hemen çözüldü sanırım. Tabii bunda bilgisayarın filmlerin payını da unutmamak lazım. Bize gelince, bana lisan ne lâzım bu saatten sonra ;))

Asuman hanım merhaba...
İnsanın içini ısıtan, nostalji rüzgarları estiren bir blog'unuz var. Fakat, bu yazınızın bir yerinde Prof. Gatenby'nin İngilizce kitaplarından için "soğuk" sıfatı kullanmışsınız ki, müsaade ederseniz, bu konuda haksızlık etmiş olduğunuzu ifade etmek isterim. Kendisi 1940'larda ülkemize gelmiş, Gazi Eğitim Enstitüsü ile Ankara Üniversitesi'nde İngilizce bölüm başkanlıkları da yapmış ve ülkemizde ingilizce eğitimin belirli bir standarda oturtulmasında büyük emek harcamış değerli bir eğitimcidir. Bizim çocukluğumuzda okutulan "A Direct Method" serisi kitaplarsa, o devirde ingilizce eğitiminde çığır açmış kitaplardır. Tüm dünyada bugün dahi en çok satan ingilizce sözlük olan Oxford Advanced Learner's Dictionary'yi de ilk kez Gatenby ve Hornby birlikte hazırlamışlar. Yani bu kadar önemli bir eğitimcinin Türkiye'de görev yapmış olmasını herhalde bir kazanç olarak değerlendirmek ve kendisini şükranla yadetmek gerekir diye düşünüyorum.
Saygılarımla,
Wise

Wise, hşgeldiniz.
Önce blogum için sarfettiğiniz güzel sözlere teşekkür ederim.
İkinci olarak, Gatenby ili ilgili açıklayıcı bilgiler için teşekkür etmek isterim.
Ama bu değerli profesörü donatan
(varlığından en ufak bir şüphe duymadığım) hasletlerin bizim çarpık eğitim sistemimizin aksaklıkları arasında kaynayıp gittiğini de kabul etmemiz gerekir. Haftada bır ya da iki saatle sınırlı ve ezbere dayalı bir yabancı dil eğitiminin benim neslimle ilgili sonuçları istatistiksel olarak ortada. (58 yaşındayım)
Böyle bir sistemin içinde hangi kitap hangi metod uygulansa sonuç değişmezdi.
Verdiğiniz bilgilerin ışığında, Prof.Gatenby' den özür diliyor, kendisini saygıyla anıyorum.

Ve değişmeyecek bir gerçek, bizim nesil Brown ailesini sevemedi bir türlü :)))

Hoşbulduk ve de teşekkür ederim.
Sizi bilmem ama ben nedense çok severdim bu aileyi. Hatta evin küçük çocuğu Jack ile kendimi özdeşleştirir, onlarla birlikte gezerdim İngiltere'yi. Laf aramızda, hala kütüphanemde saklıyorum o kitapları, nostalji ihtiyacımın depreştiği anlarda raflardan çıkarıp okurum. Aslında kabahat belki o kitaplarda değil de, 1940-50'ler için yazılmış o kitapları 30-35 sene boyunca okutan bizim eğitim sistemimizde. Günümüzde bol renkli resimli kitaplar kullanılıyor; ilkokul 4. sınıftan itibaren İngilizce dersi görüyor çocuklar ama hala normal okullarda İngilizce öğretilemiyor bir türlü. Bunun sebebini de bir türlü anlayamıyorum.
Not: Resminizde yaşınızı hiç göstermediğinizi söylemek isterim. En fazla 45-46 olabileceğinizi düşünmüştüm. :)
Wise