Dün keyifle üçüncü yılımı kutlamış, blogumun beni nasıl mutlu ettiğini , emeklilik günlerimi nasıl keyifli bir hale dönüştürdüğünü, geçmişi ve bu günü bir yerlere not ederek hiç bir şey hatırlayamayacağım günler için nasıl zevkle stokladığımı....

Çeşitli yaşlardan edindiğim yeni dostlarla bir çok güzelliği nasıl zevkle paylaştığımı, mesafelerin,sevgi konusunda hiç de engel teşkil etmediğini, insanların yanyana ve gözgöze gelmeden de birbirlerine sarılabileceğini idrak etmenin nasıl güzel bir şey olduğunu...

Bu blogu açmamın gerçek sebebi ( başlangıçta) çok sevdiğim Tagore ' umun naif sevgi, insan ve de özellikle de çocukla ilgili güzelim yazılarını otantik resimlerle bezeyerek mümkün olduğunca herkesin beğenisine sunma çabalarımı, bunu yaparken duyduğum zevki...

Tüm bunları düşündükçe,

bu güne kadar yaptıklarımın yokolma,

ve bir daha bunları hiç yapamayacak olma ihtimali karşısında hissettiğim

şaşkınlığı

hayal kırıklığını

üzüntüyü

ve

en çok da

öfkeyi

ifade edecek sözcük bulamıyorum.

Bulabilseydim yazabilir miydim ondan şüphe duyuyorum.

Bunun için de utanıyorum.

Ama kendimden değil.

Bana bunu hissettirenlerden.