Onunla ilgili olarak ilk aklıma gelen nedense bu başlık altında Hürriyet Gazetesinde aylarca yayınlanan aşk üçgeni ile ilgili tefrikadır. Aynı tarihlerde bir başka sütunda "Hitler" başlıklı yine bitmek bilmeyen bir yazı dizisi vardı. Her ikisi de o kadar uzun yayınlandılar ki. Hiç bitmeyecek gibiydiler.

Sonra Hayat Mecmuasında hemen her hafta boy boy resimlerini hatırlıyorum. Bazan kapakta, bazan orta sayfada yalnız ya da o dönem partneri ile tam sayfa fotoğrafları olurdu.

Beyaz perdede ilk hatırladığım 1958 kışında Adana' da her hafta sonu faytonla gittiğimiz kışlık sinemanın 4 numaralı locasında seyrettiğim seyrederken uyukladığım Kızgın Damdaki Kedi isimli filmidir. Yedi yaşlarındaydım. Liz Taylor' u biliyordum ve bu filmin aklımda kalmasının nedeni de Paul Newman' ın bastonuydu.. Aynı tarihlerde yine bastonlu bir delikanlı Burt Lancaster' in Gina Lolobrigida ve Tony Curtis' le çevirdiği Trapez' i de yine o yakışıklı delikanlının (Burt'ün) bastonla yürümesinden çok etkilendiğim için hatırlıyorum. İşin daha da ilginci o tarihlerden birkaç sene sonra seyrettiğim Fosforlu Cevriye filminin son sahnesinde bastonuyla çıkıp geliveren yakışıklı Orhan Günşiray' la birlikte bu bastonlu erkeklere duyduğum zaaf tavan yapmıştı. (Sanırım çok acıyordum)

Tüm bu filmleri seyrederken çocuktum ve çok sonraları televizyonda yeniden izlediğimde o iki filmin Kızgın Damdaki Kedi ve Trapez olduğu hükmüne vardım.










Liz' in yine bende müthiş iz bırakan, 1959 yazında yazlık sinemada izlerken fena halde korktuğum Fillerin İntikamı (Elaphant Walk) Adana' da son izlediğimiz filmdi ve hemen o günlerde bir sonraki tayin yerimiz Adıyaman' a kısmet olmuştu fil kabuslu uykular.


Liz' inkilerle birlikte çoğu Holywood filmini yeniden ve aslında ilk kez (değerini vererek) izlemek televizyonun yaşamımıza girmesiyle mümkün olmuştur. Sonra video kaset dönemiyle birlikte benim gerek satın aldıklarımla, gerek TV. dan çektiklerimle hatırı sayılır bir arşivim oluşmaya başlamıştı. Devlerin Aşkı (Giant) ve Kleopatra ikişer kasetlik muhteşem filmlerdi ve seyrettiğim zaman müthiş etkilenmiştim. Şimdi öylece duruyorlar.

Yeniden CD.lerden satın alarak ya da çocuklara indirterek sahip olmaya çalıştığım hatırı sayılır bir Hollywood arşivim var ve son bir haftadır her gün Kızgın Damdaki Kedi' yi izlemek ve bloguma yazmaya niyetlenip bu teknik aksaklıklardsan dolayı ileri atıyordum. (Yengeç' sel içgüdüler, hissetmişim demek)


Seksenli yılların ikinci yarısıydı sanırım. Çalışıyorduk çünkü. HBB kanalında (yanlış hatırlamıyorsam) Hollywood filmleri gösteriliyordu fakat yayın çok kötüydü, sesler cızırtılıydı ve içimiz gittiği halde seyredemiyorduk. Sonra rahmetli ablamla benim dikkatimizi bir şey çekti. Arşivlerinde çok fazla film mi yoktu yoksa orada çalışan biri mi çok seviyordu bilmiyorum haftada en az üç gün Liz' in Paris' i Son Gördüğümde isimli filmi gösteriliyordu. Artık o kadar kanıksamıştık ki akşam işten geldiğimde telefonum çalar açar açmaz ablam "bil bakalım akşam HBB de ne var" derdi ve ben de dramatik bir biçimde "yoksa PSG mi" derdim ve gülmeye başlardık. Ya da tersi ben arardım. Bu durum aramızda iyiden iyiye eğlence konusu olmuştu o günlerde. Çok sonra düzgün seyredebildiğim bir kanalda izlediğimde çok duygusal, harikulade bir film olduğunu anladım.



Seyrettiklerim arasında beni en çok etkileyen Elizabeth Taylor filmi . Konu olarak bildik, romantik bir aşk üçgeni ama gerek süper müzikleriyle, gerek müthiş müzikal finaliyle, Liz'in güzelliği ve müthiş oyun gücüyle mükemmel bir eser. Seyredip de beğenmemenin mümkün olamayacağı filmlerden. Dostlara tavsiye olunur.






Güzel bir çocuk, güzel bir genç kız, güzel bir kadın olarak sürdürdü yaşamını. Yaşlandığı halde güzel kalabilen ( ya da öyle görünebilen) ve sinema dünyasında yaptığı her film beğenilen, özel olarak bizim yaşamımızda da çocukluğumuzdan bu güne kadar çok hoş izler bırakan, geçmişimizin gösterişli, parlak yıldızı, o hep bildiğimiz Liz' di.


Nurlar içinde yatsın...