Bu günler...  

Posted by Asuman Yelen






Çok şey öğretti bu son on beş gün bana.

Gündelik yaşamın, sıradan işlerin, anlamsız konuşmaların, sebepli sebepsiz

gülüşlerin, rutin alışverişlerin, mevsimsel, kanıksanmış sağlık sorunlarının...

Nefesi tam olarak alabilmenin....

Lokmaları canın yanmadan, boğazında büyümeden yutabilmenin...

Geceleri bir kaç kez kan ter içinde fırlamadan uyuyabilmenin....

Sabah uyanınca yaşamak için bir nedenin olmadığını düşünmeden yataktan

kalkabilmenin...

Sokağa korkmadan çıkabilmenin....

Çocukların gözlerine için acımadan bakabilmenin...

Ne kadar önemli olduğunu....

Saçma alınganlıklar, yersiz duygusallıklar, mızmızlıklarla kendi hayatımızı

ne kadar gereksiz bir şekilde zora koştuğumuzu...

Hepsini, hepsini yeniden hatırladım.

Biliyorum.

Bir sabah odama dolan güneş ışığıyla (onu farkederek) uyanacak, kekikli

tostumu boğazım acımadan yiyecek ve nefesim sıkışmadan, suçluluk

duymadan yaşamın içine dalıvereceğim.

Öğlen kapısını çaldığımda Rayuş gözlerimin içine bakacak ve rahat bir

nefes alacak. İçinden "çok şükür, bitti" diyerek huzurla kahve kavanozuna

uzanacak.

Biliyorum. Bu olacak...

Son Teşekkür  

Posted by Asuman Yelen




Çok zor bir dönemimde, bir melek gibi girdin yaşantıma.

O minicik yün başlığın içindeki şaşkın, korkak, şirin varlığının benim için

ne kadar değerli, anlamlı, olduğunu birlikte geçirdiğimiz on ikiyi aşkın yılda

gün be gün, şaşırarak, keyiflenerek, sana hayranlık ve minnet duyarak öğrendim.

Evimdeki yalnızlığımı paylaştığın, sevgini esirgemeden  verdiğin için,

hayatıma kattığın her şey için sana sonsuz teşekkür ederim.

Huzur içinde uyu yavrum.. Ötedekilleri şenlendir...

Başaramadık  

Posted by Asuman Yelen

Paçozum' un varlığı Yakacık Ormanında bir yerlerde ruhu kimbilir nerelerde...

Evimde, yaşantımda, yüreğimde doldurulmayacak bir boşluk bıraktı.

Tek tesellim çektiklerinin sonlanmış olması.

Üzüntüm asla anlatılamayacak kadar büyük.

Blog Widget by LinkWithin