Öylece oturuyordum ekrana boş gözlerle bakarak.

Ruhum yorgun, bedenim yorgun. Bir sebepsiz sıkıntı içimde.

Ya da çok fazla sebepli bir karamsarlık hali.

Bir boşluk, yoksunluk, çözümsüzlük ...

Hep var olan, ara sıra ortaya çıkan, bildiğim, kanıksadığım, korktuğum .

Bir kızgınlık hali belki. Biraz başkalarına, en çok da kendime...

Bir türlü kurallarını öğrenemediğim hayata hepsinden de çok.

Her neyse. Sessizce gelmiş, başı hafifçe yana eğik dikkatle beni izliyordu.

Çekik kahverengi gözlerinde endişe gördüm.

Çok hırpalanmıştı bu gün oysa. Kırgındı bana. Bütün gün bir odadan öbürüne kaçıp

durmuştu elektrik süpürgesinin gürültüsünden. Düzeni bozulmuştu.

Sabah çıkarmamış, bütün gün de hiç ilgilenmemiştim.

Öyle tereddütle duruyordu, kapının aralığında, tek ayağı havada, koşmaya hazır.

Sadece kollarımı hafifçe uzatmam yetti kopup yanıma gelmesi için.

O ellerimi yalarken yüreğimin ısındığını hissettim. Kuyruğu sevinçle dansediyordu.

Saf sevgi böyle bir şeydi işte. Ölçüsüz, hesapsız, ihtiyatsız, tartıp biçmeden, korkmadan,

çekinmeden, incitmeden, iğnelemeden, açık, net, pırıl pırıl.

İyi ki vardı. İyi ki geldi yanıma.

İyi ki koştu getirdi sevgisini...