Farrah ve Michael. Bir dönemin neşeli, hareketli ışık saçan iki figürü. Görmeğe alıştığımız, izlemekten zevk aldığımız iki star. İki görkemli yaşam, iki acılı süreç, iki kaçınılmaz son. Her ikisinin de toprağı bol olsun. Milyonlarca insanın tanıyıp sevdiği kişilerin ölümünün yankıları, ölenin popülaritesiyle orantılı bir şekilde önce dünyanın gündeminde, daha sonra tarihinde yerini buluyor. Bu iki sanatçı için de, görkemli anma ve cenaze törenleri yapılacak, her ikisi de (özellikle Michael) uzun yıllar hatırlardan çıkmayacaktır.

Yarım asırdan fazla süreyi arkada bırakan bizler için, ölüm, biraz daha olağan, sıradan hale gelse de, gençliğimize damgasını vurmuş olan bu iki parlak yıldız, çağrıştırdıklarıyla, yarattıkları nostalji ile kaybetmiş olduğumuz bir sürü kişiyi, anıyı, havayı, kokuyu, ezgiyi yeniden hafızalarımıza, ruhlarımıza dolduruyorlar, burnumuzun direğini sızlatıyorlar, kayıp giderlerken.

Çok yıldızlı gecelerde, başımı kaldırır göğe bakarım. Kutup yıldızı, küçük ayı, büyük ayı, yakındakiler, bir görünüp bir kaybolan uzaktakiler. Bir tanesi kayıverir ansızın, usulca. Hiç aklıma gelmez bir şey dilemek o an. Sadece tepeden tırnağa ürperirim.

“Mesaj alınmıştır” derim. O kadar.