Ruhum ve blogum ona kayıtsız kaldı diye Sonbahar konusunda suçluluk duyuyordum

günlerdir. Meğer yağmuru bekliyormuşum...

Dün gece bir çocukluk şarkısıyla başlamıştım yazıma. (Sonra boynum izin vermedi bitirmeme)


"Kurumuş dallar sarı yapraklar

Ağaçlara veda eder

Onları alır hırçın bir rüzgar

Uzaklara sürükler...

Kurumuş dallar sarı yapraklar

Ne acıklı bir nasibiniz var..."

....

Devamını getiremedim. Unutmuşum.


Bir de benim Fikret' imden bir giriş...



"HAZAN TEYZE

O her sabah uykusundan

Uyanırken mahmur mahmur,

Baygın gözlerinde ağlamaklı

Bir mahrumiyet okunur.

Hasta, yazık, Hazan Teyze;

Hicran oldu hali bize!"

............



Sonra baba şairlerden örnekler, ki bu gün onları yazmamaya karar verdim, çoğunlukla veda,

ayrılık, hicran, hüsran, gözyaşı, ölüm vs...

Düşünüyorum da, asla bir anlam veremiyorum.


Tarafsız olarak, bu sonbahar düşkünlüğümün yaşamımın içinde bulunduğum dönemi ile

bir ilgisi var mı diye, düşünüyorum, hayır. O anlamda Kış' ın ortalarında bir yerlerde

olduğumun da bal gibi farkındayım üstelik. Yani, kaçıp sığınma, kalıp demir atma

durumları yok.

Gerilere doğru gidiyorum. Emeklilikte, çay, sabahlık, camda yağmur damlaları, geride

müzik durumları mı cazip, bu mudur diyorum. Bu da güzel tabii, ama değil.

Daha gerilere gidiyorum. Çalıştığım dönemlere. Ev ve iş çıkışlarında başımı kaldırıp, havayı

en çok zevkle içime çektiğim mevsim sonbahar. En rahat vasıta beklediğim, en keyifle

yürüdüğüm...Hafta sonları sinemalar, tiyatrolar. Dost toplantıları...

Daha geriye okul dönemine gidelim. Okulu sevdiğim zamanlarda, tembelleşip okulu

kırdığım zamanlarda... Hep sevdim. Trençkotuma, şemsiyeme düşen yağmur tıpırtılarına kulak

vermeyi, saçlarımın ıslanmasını, ıslak saçla eve döndüğümde annemin "bu ne hal böyle" diyerek

telaşlanmasını...

Çocukluğumda da en çok hatırladıklarım yağmurlu günlere dair. En özeller, en güzeller...



Sonbaharın, özellikle yağmurun benim tüm yaşamımda belirleyici, yaşadıklarımı ve

hissettiklerimi vurgulayan, garip bir gücü var. Oldu, oluyor ve eminim olacak...

Özellikle yağmur, tün yaşadıklarımın altını çiziyor, tüm düşündüklerimi anlamlı kılıyor,

tüm duygularımı sevincimi, hüznümü, umudumu, sevgimi doruklara taşıyor.


Beni bırakalım. Yapraklar kızarıp, sararıp dökülüyormuş muş. Sonra? Ne olmuş yani?

Önce bizim gözlerimizi sonra ressamların tuvalini şenlendiriyorlar.

Sonra, toprağa karbon ve azot olarak karışıp yeni bitkilere kim hayat veriyor?

Kıyılarda denizlere uçuşanlar deniz yaratıklarını beslemiyorlar mı?

Ve görüntüleriyle benim ruhumu...

Güneş eskisi gibi ısıtmıyormuş. Biz değil miydik "yetti bu güneş" diye feryad edenl. Akşam

olmasını bekleyerek eve kapanan. Benim gibi akşam çıkamayanlar için ne önerilir?


Sonbahar geldi uyuma ve kapanma mevsimidir diyorlar. Pöh.

Şimdi atacağız kendimizi dışarılara. Dostlarla buluşacağız. Dantel muhabbetler, entel

sohbetler yapacağız. En güzel sezon filmleri sizi bekliyor.

Ve en renkli fotoğraflar süsleyecek blogları şölen tadında...






Hep sevgiyle kalalım...