Gece bir telefon...

"Keşke hiç açmasaymışım" dedirten....

Bugün bir ani kararla çook uzun bir aradan sonra eski bir muhitte şaşkın avare

bir gezinti.

"Keşke hiç gitmeseymişim" dedirten...

Birdenbire başlayan şiddetli yağmurun paniğiyle kendimi içine zor attığım

bir taksi.

"Keşke hiç binmeseymişim" dedirten...

Bir şarkı yüzünden. Oturur oturmaz çalmaya başlayan, dışardaki sağanağın aynısını

bana yaşatan bir şarkı.

"Keşke o sırada çalmasaydı" dedirten...

Kader bu gün bana tuhaf bir oyun oynadı.





Muhitime girdiğimde yağmur dinmişti. Sol tarafımda devasa uzanan ormanın huzur veren

sessizliği, evimin karşısındaki parkın dost yeşili, arabadan inince yüzüme çarpan tanıdık

esinti, kapıda keyifle kuyruk sallayan "hadi hiç pabuçlarını çıkarmadan beni de gezdir"

dercesine muzip muzip bakan Paçozun varlığı...

Huzur yeniden.

"Keşke bugün evden hiç çıkmasaymışım" dedirten...



Paçozla hafif hafif çiseleyen yağmurun altında dolaşırken, içimden, beni her zaman etkileyen

ama bu gün içime işleyen bu şarkıyı mırıldanıyordum.

Sonra düşündüm.

Sadece, öyle duranlardan olmak... Galiba en iyisi bu...