Biraz önce telefonum çaldı.

"Efendim?.."

Bir kadın sesi.
"Aloo?..." Ses biraz uzaklaştı. "Neydi yahu.." derinden bir başka kadın sesi . "Televizyon, televizyon."

"Ha, evet. Ben televizyon tamiri için aramıştım."
"Yanlış oldu. Ev burası." "Aaa, pardon."

Tam ben yeğenime gülerek "ne için aradığını unutmuş garibim" diyordum ki yeniden çaldı. Bu sefer yeğenim açtı. Aynı kadın, aynı cevap. Sinirle neler söylediyse, yeğenim de gülerek "siz ısrarla aynı numarayı çevirirseniz.." diyordu ki telefon yüzüne kapatıldı.

Herkesin sinirleri tepesinde. Alınganlık, öfke patlamaları, dalgınlık, şaşkınlık, unutkanlık aldı başını gidiyor.

Bende bu son üç hal had safhada. Her üçünün karışımı bana en uygun tanım bönlük. Dikkatim, duygularım dumur durumda.

Birisi karşıma geçip ağzına geleni söylese, hakaret etse kızmaya, tepki göstermeye, ya da övse göklere çıkarsa sevinip minnet duymaya takatim yok. Yanlışı- doğruyu, haklıyı- haksızı ayırdetmekten acizim. Hiç bir şey umurumda değil sanki.

Bir de, garip şeyler yapıyorum.

Dün gece, saat ondan sonra, yalnız kendim için dünyanın patlıcan, biber ve patatesini kızarttım.

Bunda ne var diyeceksiniz. O kadar çok şey var ki. Bir kere, eğer misafir gelmeyecekse, o da yeğenler, kızartma yapmam normalde çünkü dokunuyor ve Ramazan öncesi ümitsizce kilo vermeye çalışıyorum. Üstelik bu sıcakta o koku. Komşulara ayıp. O saatte, ateşin başında ter bun içinde...

Böyle bir şeye niçin kalkıştım emin olun bilmiyorum...

Dün, hiç gereği yokken, beyaz bir gömleğimin çıkmayan lekelerini kafama taktığım için en kızgın güneşte Kartal' a temizleyiciye gittim. O bluz aylardır bir poşetin içinde duruyordu.

Paçoz da şaşkın. Hem deli gibi sokak istiyor, hem olmadık yerlerde durup kalıyor, sonra hemen çeke çeke eve sürüklüyor.

Ayrıca konuşma alışkanlıklarım da değişti. Yalnızken, bilgisayar başında, mutfakta, orda- burda sürekli konuşuyorum. Karşımda biri varken, ağzımı açmışken ne söyleyeceğimi unutuyorum.
Eskiden kelimeleri unuturdum, şimdi konunun ne olduğunu unutup vazgeçiyorum konuşmaktan.

Aslında bu akşam başıma gelen komik şey olmasaydı bu postu yazar mıydım bilmiyorum.


Bu gün bizim semtin pazarı vardı. Akşam üzeri, Paçoz' u gezdirdikten sonra pazar arabamı aldım düştüm yola. Her zamanki domatesçimden 2 kg. Çanakkale domatesi seçtim, poşete doldurup tarttırdım. Yanımda duran pazar arabasına koydum, paramı verdim. Sonra arabanın sapını kavrayıp o kalabalığın içinden çekerken "hadi Paçoz, yürü kızım" dedim. İşin kötüsü pazarcı genç arkamdan "abla, hayırdır?.."demese belki farkına bile varmayacaktım garipliğin. Dehşet içinde, kendi sesim kulaklarımda çınlaya çınlaya apar topar döndüm evime.

Sonbaharın gözünü seveyim. Boşuna yağmura övgüler yağdırmıyorum buradan. Varmış bir bildiğim demek ki...

Bu arada hiç alakası yok ama şimdi arkamdaki televizyondan ilk defa gördüm ve paylaşmak istiyorum. İş Bankası' nın (maximum kart) Karagöz' lü reklamına bayıldım doğrusu.

Hep keyifli olalım...