Çok tuhaftı...
Bu gün, sabah sekiz ve akşam yedi dolaylarında, Paçoz' la, üzeri kırmızı, beyaz ve pembe ilkbahar çiçekleri ile donanmış ağaçların arasında, ayklarımızla yerlere dökülmüş kuru ve rengarenk sonbahar yapraklarını çiğneyerek, kızgın ve nemli yaz sıcağını solumaya çalışarak ve karanlık bir kış kasvetinden ürpererek tamamladık yürüyüşlerimizi.
Her ikimiz de çocuklar gibi koşmak istedik ama o kadar yorgun ve bitkindik ki...
Ne soluklarımız yetti, ne ayaklarımız taşıdı...
Bu gün, böyle tuhaf bir gündü işte.
This entry was posted
on 5.08.2010
at Perşembe, Ağustos 05, 2010
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
