Bu gün, Paçoz umla renkli masal kitaplarındaki kadar pembe bulutların altında gezindik.

Çocukların basketlerini saydık. Futbol sahasında delikanlıların kaleye bekçi yaptığı Paçoz,

çılgın hav havlarla koşturdu. Sonra eskimo giyimli küçük bir oğlan babasının nezaretinde

Paçoz u küçük kahkahalar atarak severken hayvanın ani havlamasıyla çılgınlar gibi

ağlamaya başladı. Her zamanki gibi köpeğin ona kendi diliyle merhaba dediğini anlatarak

yatıştırdık. Bir ara bir uğultu işittim. Sesin geldiği yöne göğe doğru bakınca, yüzlerce, belki

binlerce göçmen kuşun müthiş bir intizamla uçtuğunu gördüm. Bir müddet bu görkemli

göç manzarasından gözlerimi alamadım. Aralarına katılmak, onlarla uçmak istedim.

Yeryüzüne döndüğümde o kadar çok başım döndü ki en yakınımdaki ağaca tutunmak

zorunda kaldım. Parktaki sağlam, temiz serin havayı derin derin soludum.

Son zamanlarda yaşamımı karartan kara bulutlar yerlerini pembelerine, parkı saran

sis ve duman da mis gibi parlak, temiz, aydınlık bir serinliğe bırakmıştı.

Mutlu ve huzurlu döndük eve...