Önce resmiyle tanıdık.....

Taşındığımız her şehirde açılan sandıklar mutfağa, denkler odalara yerleştirilirken babamın

onun Hayat Mecmuasının ortasından çıkarıp çerçevelediği, zaman zaman daha güzelini bulup

(Hayat mecmuası sıl sık yayınlardı çünkü) değiştirdiği bir resmi çıplak duvarda yerini

bulurdu. Çok fazla bir şey de asılmazdı duvarlara o günlerde bizim evde.

Aklımız ermeye başlayınca resim zihinlerimizde, yüreklerimizde anlamını buldu.

Öyle ki, okullardaki, ders kitaplarındaki, bize az gelmeye başladı.

Bir kompozisyon ödevine "Atatürk' ü anmak, onun anne va babasının ismini öğrenmekten,

çocukluğunda kargaları nasıl kovaladığını bilmekten ibaret değildir..." diye başlayarak

içimi döktüğümde, ilkokuldaydım. Biz evimizde daha fazlasını öğrenmiştik çünkü.


Yarım asır sonra onu anar, yokluğunu içimizde ve yaşamımızda hisseder ve o çocuğun

isyanının daha da büyümüş olarak yüreğimizde süregeldiğini görmenin aczini yaşarken,

umutlarının da aynı tazelikte yeni çocuklarda yeşerdiğini, kök saldığını bilerek

mutlu olmaktayız.


Sen rahat ol Atam...