14-15 yaşlarındaydım. 1964-65 yılları...

İstanbul' a döneli 1 yıl filan olmuştu. Biraz acılı, biraz şaşkın, biraz meraklı, biraz öfkeli

bir dönemim. Fiziksel, ruhsal, çevresel yeniliklerle başetmeye çalışırken henüz

büyümeye vaktim olmamıştı. Benimle yaşıt, bir yaş büyük ve küçük üç kardeş, teyze tarafından

kuzenler, belki biraz da annelerin teşvikiyle (kardeşileri de aralarınıza alın) ailecek görüşme

dışında bir gün evlerindeki bir arkadaş toplantısına beni de davet ettiler. Delikanlılar

Galatasay Lisesinde okuyorlardı, benimle yaşıt kızkardeşleri de Atatürk Kız Lisesinde.

Oğlanlar tam fırlamaydılar o dönemde. Anlamakta güçlük çektiğim muhabbetler, çılgın

müzik, serbest tavırlar... Kezban misali bir kenarda oturuyordum. Sonra kuzen ortalıkta

dolaştırdığı anket defterini elime tutuşturdu. Standart sorular, en sevdiğiniz renk, şarkı vs.

En sonunda da son zamanlarda en beğendiğim fıkrayı yazmam isteniyordu. Özenle ve

ciddiyetle tüm sorulara ayrıntılı cevaplar verdikten sonra o günlerde çok güldüğüm

pikniğe giden kaplumbağa ailesinin macerasını yazdım. Hani yıllarca giderler ormana

ulaştıklarında anne aylar süren sofra düzenlemesinden sonra tuzu unuttuğunu farkeder.

Yavru kaplumbağa eve gidip tuzu getirmeyi önerir. Senelerce beklerler. Sonra yavru

gülerek bir ağacın arkasından çıkar. Sizi kandırdım daha yola çıkmadım diye.

Evet, bu sevimsiz çocuk fıkrasını çok da ayrıntılı biçimde fırlama Galatasaraylı ergen

kuzenin anket defterine özenle yazdım. Defterde 2 sayfadan fazla yer işgal etmiştim.

Deftere bir göz attı, buz gibi bir sessizlik... Bir terslik olduğunu anladım. Sonra bir ara

defteri alıp benden öncekilere bir bakiim dedim. Komik, çapkın cevaplar, o yaşa uygun

müstehcen (imsi) fıkralar ve hiç kimse bir sayfayı bile doldurmamış. Sırtımdan ter boşandı.

Kaçıp gitmek, o yazdıklarımı koparıp un ufak etmek istedim. Çok utanmıştım.

Bu kadar zaman sonra bu anı, son zamanlarda ortalıkta dönen abuk

bir reklam dizisinden birini izlerlen birden düştü aklıma. Ne güzel unutmuşken.

Hani şu lunaparkta atlı karıncayla adrenalin patlaması yaşamak isteyen kızla ilgili...

O gün bu gün olsaydı eminim hepsi birden beni işaret ederek TİFİTİ BU YAW derlerdi.


İkinci bir yıkımı da bir tanıtım filmiyle yaşadım.

Dede torununa gitarını veriyor. "Al bunu, çal müziğini, kazan bu yarışmayı. Baban da

bu gitarla birincilik kazanmıştı. Gençliğimde ben de bu gitarla yıkmıştım ortalığı"

diyor. Geride fon müziği olarak Erkin Koray' ın ESTARABİM' i...


Yahu ben kocaman adamların ninesi olmuşum da haberim yokmuş :(((

Daha ruhum "abla" dan "teyze" ye zor transfer olmuşken...


Kar yüzündan toplantılar iptal edilip, Paçozu bile kayıp düşerim korkusuyla

çıkaramadığım bu günlerde beyaz cama iyice düştüm. Hollywood filmlerinden

sonra Gözyaşlarıyla "Ağustosta Rapsodi", müthiş bir zevkle "Arka Pencere".

Sevdiğim dizilere mazoşist bir yaklaşımla sevmediklerimi de ilave ettim.

Örneğin, "Öyle bir Geçer Zaman ki".

İlk birkaç bölümünü izlemiştim. Nasıl bu hale gelmiş geçen zaman içinde.

Erkan Petekkaya' nın ayrılmak istemesine hak vermemek mümkün değil.

Ben rastlantı sonucu intihar sahnesiyle başladım izlemeye. Çok da vâkıf değilim

olana bitene ama sırayla, biri kendini öldürdü-biri nikaha gitti, sonra, vazgeçti,

çok güzel gelinin babası damadı eşşek sudan gelene kadar dövdü. Gelin çıldırdı.

Aynı gün en iyimser tahminle, ertesi gün, ablası kocasını aldattı, anne kızılarıyla

ilgilenirken, şirkette birileri kuyusunu kazdı, bu arada bir adam öldü. Aynı gün

oğulları sevgilisinin önce evlendiğini görerek kahroldu, sonra intiharına şahit

oldu. Gece geç vakit eve perişan geldiğinde babasına olanı biteni anlattı. İşte tam

kızın evlenme haberini alıp oğlunu teselli etmeğe çalışırken "baba bitmedi" deyip de

kızın kendisini arabanın altına attığını söylediğinde Petekkaya' nın (babanın demiyorum

özellikle) bir YOK ARTIK deyişi vardı ki içinden, "ben bu diziden giderim arkadaş,

bu kadarı da pes artık" dediğinden eminim.

Sonrasında damat intihara teşebbüs eder, hastaneye kaldırılır, kız da aynı hastanede

rehabilite olmaktadır ve bir kadın, bir erkek iki doktor her yere yetişmektedir.

O dönemleri iyi bilen biri olarak, otuzlu yılların garip çantaları, az doktorlu tek hastane

keyfiyeti... Bu arada anne fakir düşer. Büyük kız çocuğunu kaybeder. Karısı babayı aldatır.

Ağabey, elti ve kızları "Cemile artık fakir" diye göbek atarlar...

Bu diziyi izlerken hep aklıma "kedi nerede-ağaca çıktı-ağaç nerde.............dağ nerde -

yandı bitti kül oldu" tekerlemesi gelmekte nedense...


Ve ewweet ...

Bir sevgililer günü daha...Ve bir reklam.

"Sadece aşktır rüyaları gerçeğe dönüştüren.

Şimdi aşk zamanı.

Şimdi PIRLANTA zamanı...."