Büyük Usta, önündeki devâsâ tuale son rötuşlarını yapıyor...


Önündeki dev palete göz atıyorum. Hemen hemen boşalmış gibi. Yeşili çoktan sıyrılıp bitmiş

kalıntıları belli belirsiz, kurumuş, maviler canlılıklarını kaybetmiş, griye dönüşmüş, sarılar,

morlar, turuncular, birbirine karışmış, azalmışlar ama öyle bir kaynaşmışlar ki tuvaldeki dev

manzarayla yarışıyorlar adeta.


Büyük Usta samur fırçasını magenta kırmızısına daldırıyor ve sonbaharın en sadık, en kalıcı,

en bilge ve en zarif dokunuşlarına başlıyor. "İşte en sevdiğim fasıl" diyorum yüksek

sesle " ve bakmaya doyamadığım renkler..." Ustam da gülüyor. Küçük, sihirli fırça

darbelerini hayranlıkla izliyorum. Renklerin arasına dalıp yok oluyorum bir süre.

Kendime geldiğimde, ustanın başka bir dev paletin içinde titanik beyazını dev spatulasıyla

karıştırmaya başladığını görüyorum. Sonra üzerine bol beyazlı yeni büyük resim yapılmak

üzere bir kenarda bekleyen boş dev tual ilişiyor gözüme.

Keyfim kaçıyor. "Bunun için erken değil mi" diyorum en sitemkârane ses tonumla.

Önce ciddi bir biçimde işine devam ediyor. Can sıkıntısıyla tam ayrılıp yürümeye

koyulacakken muzip bir tavırla ufak bir fırçayı beyaz boyaya batırdığı gibi

saçlarıma sürüveriyor. Birlikte gülüyoruz. Şakacıktan yakınıyorum her sene biraz daha

bol beyaz kullanıyor diye. Göz kırpıyor. Bu kez daha küçük bir fırçayı koyu renk bir

karışıma daldırıp gözlerimin etrafına minik çizgiler çiziyor, yanaklarıma gölgeler yapıyor.

Ben çığlıklar, kahkahalar atarak kaçarken o büyük samur fırçasını magenta kırmızısına

batırıp tualdeki son ışıltılı süslemelerine devam ediyor....


Esen soğuk rüzgâr beni bir-kaç dakika ile sonsuzluk arası bir zaman diliminde

içinde kaybolup gittiğim bu gönüllü sanrıdan çekip alıyor. Buz kesmiş ellerimle

telaşla camı kapamaya çalışırken merakla parka bir göz atmaktan da kendimi

alamıyorum.

Yer yer gözüme çarpan kırmızılıklar ışıltılarıyla adeta göz kırpıyorlar.

Huzur, kaşmir- ipek karışımı bir şal gibi yumuşacık, sıcacık tüm vücudumu sarıyor...

                           

 

                                                              Nural Hanım

 

 

 

 

                               Doğum günümdü. Alt komşum telefonda 73 üncü yaşımı kutladıktan

                  sonra kötü haberi verdi. Çok üzgündü. İnanamadım. Nasıl olur..?

                              Kapı karşı komşum Sevgili Nural Hanım vefat etmiş.. 

                              10 yıldır yazlık eve her gelişimde önce hoşgeldine gelir, sonra makul

                   aralıklarla, bir saat öncesinden haber vererek, kendisine özen göstererek, takıları ve

                   misafirlik terlikleri ile kapıyı çalar nazikçe süzülürdü içeri. Benden biraz büyüktü

                   ama vücudu benden daha dinç ve fit, hafızası, bilinci, benden çok daha iyiydi.

                   Hayata pozitif bakar, hep anlayışla yaklaşırdı olaylara. Albay eşi, doktor kızı ve 

                   damadından, geçmişten, torunlarından bahseder, biraz gündelik, siyasi olaylardan

                   konuşurdu. Kahve içer, dondurma yer, vaktin nasıl geçtiğini anlamazdık.

                              Keşke düşüp  kemiğini kırmasa, o uğursuz ameliyata girmek zorunda

                   kalmasaydı.

                              Bu son günlerde, kapımı her açışımda, sahipsiz kalan bir çift kırmızı terliği 

                   ve hep kapalı duran kapıyı gördükçe keyfim (varsa) kaçıyor, kendimi süratle

                    merdivenlere atıyorum.

                              Kaybettiğim ilk kapı karşı komşumsunuz Nural Hanım.. Sizi özleyeceğim..

                              Adınız gibi nurlar içinde yatın.

 

                                                                    Ve Diğerleri

 

 

                              Kapı karşı komşuları çok özeldirler. Hep gözümüzün önündedirler. 

                    İstanbul' un muhtelif semtlerinde oturduk. Fatih' te Nedimaanım teyzenin

                   böreklerini unutamam. Dört kardeş taşındığımız Ataköy' de Meral ablamız bize

                   birçok konuda yardımcı olurdu. Hiç unutmuyor hep minnetle hatırlıyorum, yazın

                   seyahate çıkarken onlarda keyifle izlediğimizi farkettiği için sırf 1970 Münih

                   Olimpiyatlarını seyredelim diye (o zaman bizim televizyonumuz yoktu) evin 

                   anahtarını bize bırakmıştı. Yine Ataköy de bir başka blokta Diyarbakırlı Hacer 

                   Ablamız çiy köftenin acısını sevdirmiş, Kazasker'de Karadenizli komşumuz

                   her fırsatta ilginç Karadeniz yemekleri tattırmıştı. Kuyubaşı' ndaki kapı karşı

                   komşum, ben yalnız yaşıyordum, kahvaltıya çağırır çöpçatanlık yapmaya çalı-

                   şırdı.

                               Tüm kapı karşı komşularıma selam olsun.. Ölenlere rahmet, yaşayanlara

                   selamet diliyorum.

                                Hep sevgiyle kalalım..

                    

                    

 

                   

       

 

 

Geçenlerde kızkardeşlerin en tatlısı elinde devasa bir poşetle kapımdan içeri girdi.

Yüzündeki maskenin sıkıntısı, çok seyrek sokağa çıkmanın şaşkınlığı, ilâveten ağır

yükünün sebep olduğu  yorgunluğun ıstırabı ile kendisini  koltuğa bırakıverdi.

 Tüm bu olumsuzlukların arasında ben, her zamanki gibı nefes nefese 5 dakika ve üzeri

 bir zaman homurdanmasını izlemeye hazırlanmışken yüzündeki muzip, sevimli ve sabırsız

 ifadeyi görünce şaşakaldım..

Sık nefeslerin arasında başıyla poşeti işaret ederek  " bak bakalım " dedi. Poşetin içine bir göz 

atayım dedim. Önce ne olduğunu anlayamadım. Dikkatle beni bekliyordu. Sevineceğımden

emin  bir ifadeyle  gelecek ânın keyfini çıkarmak üzere sabırsızlıkla bekliyordu.

Dikkatli bakınca birbirine yapışarak kalıp gibi duran şeylerin ne olduğunu anladım ve... gözlerime

inanamadım. Plâklarımız...45 likler..long playler..kaybettiğimizi sandığımız, çok

arayıp hiçbirimizin bulamadığı plâklarımız.. Ağabeyimin vefatından sonra bir şekilde

Rayuş' a ulaşmış, o üzüntü ve telaşın arasında bir yerlere derinlere kaldırılmış ve

unutulmuşlar. Sevinç çığlıklarıyla benim kitaplıklardan birinin üzerine dikkatlice

yerleştirdik. Ne var bunda sevinecek, youtube da arayıp da bulamadığınız müzik

mi  var denebilir. Ama öyle değil işte. 65 lerden itibaren çoğu da 65-75 yılları arasında

aramıza katılan bu sararmış nesnelere şöyle bir bakmakla veya parmak ucuyla 

dokunmakla birlikte gözümüzün önüne üşüşüveren, yüreğimizi titreten anıları

yok saymak olur mu. 

Birkaç gün önce, sipariş ettiğim retro pikap elime ulaştı. Hemen bizimkine  haberi

muştuladım. Dün heyecanlı bir şekilde girdi kapıdan içeri. Kendi kendime söz

verdiğim gibi kargo paketini birlikte açtık. Ayarlar yapıldı. Mantovanni' yi 

bir güzel sildik temizledik. Umutsuzca  ve dikkatlice iğneyi plâğa dokundurduk.

Korktuk çünkü çoğu yarım asırdan fazla bir zaman önce alınmıştı ve hemen her

gün akşamları iş dönüşü, tatil günlerinde dostlarla birlikte olmak üzere 

fazla fazla dinlemiştik. 

Derken odaya o şahhaaane kemanların önce hafiften başlayan yumuşacık sesleri

doluverdi . Pırıl pırıl tertemiz..Her notasını her kıvrımını, her ritmini bildiğimiz

melodilere coşkuyla, büyük mutlulukla eşlik ettik. Benim 18 onun 13 yaşındaki

Ataköy günlerimize gittik. Keyifli nağmelerde o günlerde yaptığımız gibi kalkıp

zıpladık hopladık. Tango yaptık. Birbirimizi ittik kaktık evirdik çevirdik.

Sonra nefes nefese kalıp oturduk. Canımla birlikte, yanımızda hissettiğimiz diğer 

canımızı andık uzun uzun. Hep birlikte müzik dinledik, sohbet ettik. Yeşil çımlere

bakan balkonumuzda, onun özenle hazırladığı  yemekleri yedik müzik eşliğinde.

Yanyana çiçekli örtülü, kenarı fırfırlı silindir yastıklı 3 somyada uzanıp birbirimize

kitaplar okuduk yüksek sesle.

Çok ama çok mutlu bir gündü. Asla programlanmadı planlanmadı ama denk 

geliverdi işte.  Hiç şaşırmadım. Niyeyse..

 

 

 

 

 Fiziki yokluğunun 20 senesi bitmiş dün. Ama hep yanımızdaydın ve hep yanımızda

olacaksın canım ablam.

 

 Hemen her gün de rüyalarımdasın tüm hoşluğunla...

 TANRININ RAHATSIZLIĞI












18.Yüz yılın ortalarında ... (1788 - 1860)


*Şu dünyayı Tanrı yarattıysa, onun yerinde olmak istemem doğrusu.


Çünkü dünyanın sefaleti yüreğimi parçalar.

Yaratıcı bir ruh düşünülürse, yarattıği şeyi göstererek ona şöyle bağırmak

hakkımızdır: " Bunca mutsuzluğu ve bu üzüntüyü ortaya çıkarmak uğruna,

hiçliğin, sessizliğini ve kıpırdamazlığını bozmaya nasıl kalkıştın? "*

Arthur Schopenhauer




19. Yüz yılın ortalarında... (1861- 1941)


*Uzaktan ölümün şamatasını duyuyor musun?

Ateş selleri ve zehirli bulutların arasından gelen bağırmayı, gemiyi

adlandırılmamış bir sahile çevirmesi için kaptanın dümenciye seslenişini

duyuyor musun?

Zira vakit gelmiştir.

.............................

Dünyadaki bütün kara fenalıklar onların sıralarından taşarak aştı.

Yine de, ruhlarınızda kederin takdisi ile yerlerinize geçiniz.

Kimi kabahatli bulabilirsiniz ki, kardeşler?... Başlarınızı aşağıya eğiniz.

Günah sizin ve bizimdir.

Asırlardan beridir, Tanrı' nın kalbinde çoğalan hararet; zayıfın kahpeliği,

kuvvetlinin küstahlığı, şişman refahın oburluğu, gadre uğramışın adaveti,

( düşmanlığı,) ırkın gururu ve insana hakaret; bora şeklinde gazaplanıp Tanrı' nın

huzurunu parçaladı.

Böbürlenmek ve zemmetmek ( kınamak) şamatasını kesiniz.*

 .....................................

Rabindranath Tagore


SEN VE DİĞER İNSANLAR


SCHOPENHAUER' DEN "KABUK" ÖNERİLERİ


*Kalbin gerçek, derin barışı ve tüm ruhun huzuru sadece yalnızlıkta bulunur.

*Zeki bir insan yalnızlıkta, düşünceleri ve hayal gücüyle mükemmel bir

eğlenceye sahiptir.

*İnsanları tanıdığımdan beri hayvanları severim.

*Önemsememek önemsenmeyi getirir.

*Gençliğin en başta gelen öğrenimlerinden biri yalnızlığa katlanmayı öğrenmek olmalı;

yalnızlık mutluluğun, ruh dinginliğinin kaynaklarından biridir çünkü.

*Birisi sizin için gerçekten çok değerli ise, bunu ondan sanki bir suçmuş gibi gizleyin.

Bu hoş bir şey değildir ama doğrudur. Çünkü, bırakın insanları, köpekler bile

büyük dostluklara katlanamazlar.


TAGORE ' UN "KABUK " ÖNERİSİ

*Düsünüyorum da,

sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.

yumusacik kalbimizin fark edilmesi,

naif yönlerimizin kesfedilmesi,

cesaretsizligimizin anlasilmasi,

korkularimizin paylasilmasi

sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.

kabuklarimizin altinda

kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz.

ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarimizin ardinda.

hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.

istiridyeler, deniz minareleri, midyeler.

kirpiler ve kaplumbagalar gibi.

sahi koruyor mu bizi bu çatlamamis sert kabuk?

kimse incitemiyor mu duygularimizi, inançlarimizi, benligimizi?

yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?

hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gerçek kimligimizi?

duygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamizi engelliyor mu?

eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak.

ne çikar atesböcegi sansalar beni.?

 .................................................


oysa bir görebilsek bunu.

kalmadi böyle insanlar demesek.

güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.

kirilmaktan korkmasak.

incinsek, yaralansak.

ne olur bir darbe daha alsak.

yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu.

denesek.

risk alsak.

yanilsak.

fark etmez.

tekrar, tekrar bıkmadan denesek.

ve kucaklassak yeniden.

 Uzun uzun yürüdükten sonra yorgun argın evime ulaştım. Ayakkabılarımı antredeki

dolaba bırakıp hemen banyoya geçtim, uzun uzun ellerimi sabunladım ve kirlenen

havluyu kirli sepetine bıraktım. Salona geçip televizyonu açtım. Gazeteci siyasetçı

karması, bize akrabalarımızdan da yakın bir grup, yine aynı sözcüklerle aynı konuları

tartışmaktaydı. Amarika PKK ile ticari anlaşma yapmış. İstanbul Sözleşmesi aile kavramını

yıpratmış. "Ben istihbaratçıyım ama türkçeyi de çok güzel konuşurum" diyen bir zat

 "konunun koncuktürel olarak ele alınması gerekli" şeklinde bir saptamada

bulundu. Biraz dinlendikten ve mutfağa geçip aldıklarımı ilgili yerlere bıraktıktan

sonra kendime yemek hazırlamaya koyuldum. Tencereyi ocağa bıraktım. İçine

bıraktığım yağ ısınınca önce soğanları sonra sırasıyla diğer malzemeleri bıraktım.

Sonra yemeği pişmeye bırakıp balkona geçtim. Niyetim birşeyler yazmaktı. Hevesle

bilgisayarın başına geçtim. Hevesle diyorum çünkü konsantrem yerindeydi.

Tam yazmaya başlayacakken zil çaldı. Arkadaşımın kızı. Annesi çok sevdiğimi

bildiği bir yemeği kızıyla yollamış. Kabı mutfak fayansının üzerine bırakıp kızı

balkona aldım.  "Nasılsın Yıldız' cım ?"  "İyii??"  "Evdekiler nasıllar? " " İyii??"

" Allah iyilik versin. "  Dolaptan dondurma kutusunu çıkardım. Ben kâselere dondurma

bırakırken o da  Pupa' yla oynuyordu. "İyi korkmuyorsun Pupa biraz asabi

bir kedi. Annen çekinir bu yüzden"  " Ben kedileri severim kii. "  " Ne güzel ..."

Ben boşalan kâseleri mutfağa götürürken telefonu çaldı. " Hayır evde değilim. Üst

katımızdaki Asuman Teyzede toplantıdayım. " Birazdan eve geçcem. Ben sinemaya

geçelim diyorum  ama istemezsen bizim mekâna geçeriz."  Yüzü biraz pembeleşmişti.

" Yeni erkek arkadaşın galiba. " Evet çok tatlı biri. Bir aydır çıkıyoruz. Hem çok

yakışıklı hem çok komik. Aynı zamanda benim her konuda destekçim " O çok

rahat anlatınca ben de çekinmeden sordum. "Seviyor musun onu? " Yok Asuman

Teyze benimkisi sadece hoşlantı."  "En çok nesinden hoşlanıyorsun ?"  "Hiç yalan

söylemiyor. Nişanlımdan çok yalan söylediği için ayrılmıştım biliyorsun " " Ya evet,

annen olanlardan bahsetmişti. "  Artık erkek arkadaşlarımda  aradığım  en önemli

şey doğruluk..  Doğruluk en büyük erdemliktir. "


O gittikten sonra ilgi isteyen Pupamla salonda bir küçük toplantı yaptık. Daha sonra

ben yeniden yazmak üzere balkona geçip, PC. min başına oturdum.

Heyhaaat...!!!   Ne hevesim ne konsantrem ne de motivem kalmıştı.

Bilgisayarı kapatıp kitabımı okumaya başladım. Akşam yaklaşınca hava serinlemişti.

Yatak odasına geçip gardolaptan kendime bir şal aldım.

Okuduğum kitap felsefik bir eserdi. Son zamanlarda ilgi alanım felsefe. Biraz okudum.

Esnemeye başlayınca onu da bırakıp uyumaya karar verdim. Telefonumu şarza takıp

yatak odasına geçtim. Komidinin çekmecesinden geceliğimi alıp giydim. Lavobaya

geçip dişlerimi fırçaladım. Islanan fayansı kopardığım selpakla kuruladım.

Uyumak üzere yatak odasına geçtim.


İyi uykular Türkiyem...!!!

 Tecavüzcülerin, katillerin, fetöcülerin ilk duruşmadan sonra salınıverilip, bazılarının hiç

 sorgulanmadığı, hepsinin ellerini kollarını sallaya sallaya dolaştığı bir zamanda

 birileri, çok iyi niyetlerle, koruma amacıyla (!) beni ve yaşıtlarımı evlerimize

 kapatıverdi.  En unutmaya çalıştığımız zamanda, başımıza vura vura yaşlarımız

 hatırlatıldı. Gençler işlerinde güçlerinde yorgun argın çalışırken biz düzenli yürüyüşlere

 çıkıyor, sabah kahvaltılarımızı  keyifle, genellikle dışarıda yapıyor, öğlenleri şık

 şıkırdım giyinip bakımlı ve keyifli bir şekilde sahillerde balıklarımızı yiyorduk.

 Çocukları evlendirmiş, kocaları başka dünyalara uğurlamış ya da bir köşeye

 sindirip oturtmuşken, tam özgürlüğümüzü tamamen ele geçirmişken ve kıymetini

 anlamışken, otoritenin iyi niyetli eli uzandı, bizleri pamuklara sardı ve en yumuşak

 sesiyle şöyle dedi:

 " Dedelerimiz...Ninelerimiz... Sizler yaşlı ve korunmaya muhtaç kişilersiniz. Zaten

  çoğunuz hastasınız. Corona sizi hammm eder. Artık sizler evinizin en mutena

  köşesinde oturacaksınız. Bizler sizlerin eli-ayağı, gözü-kulağı, ağzı-burnu ve daha

  birçok uzvu olacağız. Sizi çok seviyoruz. Ama asla ve asla bir adım bile dışarı

  çıkmanıza izin vermiyoruz. Sevgimiz saygımız sonsuz olsa da, şakamız yok

  cezalarımız da amansız. Sakın ha çıkayım demeyin zamansız...! "


   Böylelikle, değerli ve keyifli ikinci, hayır üçüncü, yoksa dördüncü mü ( her neyse

  bahar bahardır kaçıncı olduğu kimseyi ilgilendirmez ) baharımız ansızın kışa

  dönüşüverdi.

  Genel durum böyle...

  Bana gelince bu, bana hiç yabancı olmayan bir yaşam tarzı aslında. Evimi severim.

  yalnızlığı severim. Ama gelgelelim, hastalığı hele de yalnızken hiç sevmem.( Hayret! )

  Hele de pandemi boyutunda, şakası olmayan, nereden geleceği bilinmeyen, tedavisi

  belirsiz bir illet ise...

 Bir sürü ölüm, bir sürü ihtilal,  üçü büyük bir sürü deprem, kıbrıs çıkartması,

 çatışmalar, tartışmalar, kalkışmalar derken, "bu da mı gelecekti başımıza" dedim ve

 kaderime boyun eğip oturdum.

 Zaman geçince, başlardaki korkumu yenerek, her zamanki gibi yalnız yaşamıma

 devam etmeğe kendime farklı meşgaleler aramağa başladım.

 Tabii bir alışverişe bile çıkamamak, rutin dost toplantılarını yapamamak, standart

 bakımları yaptıramamak gibi can sıkıcı durumları da eklemek gerekir.

 Biraz okudum. Televizyon izledim. " Survivor" u her zamanki gibi takip ettim.

 Yayınlandığı zaman hiç ilgilenmediğim yerli romantik komedilerinin tekrarının

( Yerlisini, yabancısını hiç sevmem ) üçünü birden eş zamanlı olarak izledim.

 Bu, çok eğlenceliydi. Baş rollerde şortlu uzun beyaz bacaklı üç güzel kız,

 o kızların biri genellikle topluca üç beyaz uzun bacaklı, şortlu ( üçü de yaz dizisiydi

 zannımca ) kankası, (  çoğu zaman bu hangi dizideydi diye düşündüğüm, )  üçü de mavi

 gözlü, yapılı ve havalı üç delikanlı, onların da daha az yapılı orta boylu arkadaşları,

 oğullarının ve kızlarının yanında kızkardeşleriymiş gibi duran botokslu anneleri, ve

 olmazsa olmaz hatta ( biri  iki dizide de aynı anda oynayan ) akıllara seza nev-i

 şahsına münhasır bir şaklaban erkek tipi. Varlığıyla fena halde sinir bozucu,

 yokluğuyla hiç bir şeyin değişmeyeceği garip tipleme. Konu (ları) şöyle, adeta

 bir beyaz kâğıda tek bir senaryo yazılmış, iki fotokopi kâğıdıyla iki beyaz kâğıtla

 üçleşmiş, yürek hoplatan bir romantizmle bezenmiş üç dizi. Kalbim çarparak izledim.


 Bu eski yaz dizileri, emeği olan herkese minnetarım, tam amansız yaşımın moduna

otorite eliyle sokulmaya çalışılırken, beni aldılar, taaa 17 yaşıma yeniden getirdiler.

( Götürdüler demiyorum dikkatinizi çekerim. Zaten oradaydım çünkü...)


Sevgiyle ve keyifle kalın..