Can, 3-4 yaşlarındaydı.
İş dönüşü, içinden uykular akan gözlerimi baş parmağı ve badem parmağı ile zorla
açıp "halaa konuuuş, hadii anlaaat " diye yalvardığı , onun Dempsey benim Makepeace
olup ya da, onun doktor veya ambulans şoförü benim ağır yaralı olup koşturduğumuz
o hoş oyunlar zamanında idik.
Annemin çocukluğundan kalma bu şarkıyı söylememi sık sık isterdi.
Mimiklerle ve çocuksu bir sesle başlardım ben de. Keyifle izlerdi her hareketimi.
Son iki dizesine kadar.
Acımasızca (nedense) abartılı acıklı bir tavırla ve uzatarak okuduğum o iki
dizede göz yaşları pıtır pıtır dökülmeye başlardı.
Allah beni affetsin :(