kartal bakışlarıyla uzun uzun süzdükten sonra "keyfin yerine gelmiş neyse " dedi ve
başını fincanına eğdi. "Keyfim niçin kaçmış olsun ki? " "Akşam bloguna baktım.
Hüzünlü Tagore' lardan birini gördüm yine." Şaşkın şaşkın, "ne alaka, her zamanki
Tagore. Yani parçayı yazan o hüzünlü kişi... Ben sadece sevdim ve bloguma yazdım.
parmağı arasında sımsıkı tutup çevirdi. "Tamam canım, tıtizlenecek bir şey yok.
Cuma günü dizinden ameliyat olan bir arkadaşını ziyarete gittiği için görüşmemiştik.
hüznü bana maletmiş...
Hüzünlü bir Tagore...
Çocuksu bir keyifle geçen bir haftalık pijama partisinin çocuksu ve keyifli cümlelerle
mutlu günler geçirdik, köpeğim de çok mutluydu..."
( Mutluluk insanı sadeleştiriyor:)))
Öncesi, bir küçük hayal kırıklığının yüreğime dokunduğu yerde, tıpkı küçük bir( Mutluluk insanı sadeleştiriyor:)))
anlatmaya çalıştığım sitem dolu bir yazı.
Bir önceki ise kendimle gırgır geçen mizahi üsluplu bir paylaşım.
geçirdim. Biraz otokontrole ihtiyacım vardı. Yoksa yardım mı almalıydım. Belki de
Bu duygular içindeyken arkadaşım Nural aradı. Yazımı okumuş. Resimlerini görüp
yaşamaktan. Bir saate yakın konuştuk. Bol bol güldük.
Sevgili Melange' ın " uzun, ince patikasında " yürürken sıcacık gözyaşları döktüm.
poğaçasını yedim. Haydarpaşa' sız başlangıçları düşündüm. İçim sızladı....
taa içine dikkatle baktım. Bu gözlerde biraz hüzünlü olmakla birlikte huzurlu bir
Ne bir kararsızlık, ne bir belirsizlik, ne de bir karamsarlık.
Bu günümü düşündüm sonra.
Sevinç de keder de, kahkaha da gözyaşı da benimdi. İnsancaydı.
Neyi hangi sıra ile, ne aralıkta, ne sıklıkta ve nasıl yaşadığım da kimseyi ilgilendirmezdi.
Sevdiklerimin sevinciyle sevinmek, elemlerine üzülmek dışında...
This entry was posted
on 18.03.2012
at Pazar, Mart 18, 2012
and is filed under
kişisel
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
