Büyük Usta, önündeki devâsâ tuale son rötuşlarını yapıyor...


Önündeki dev palete göz atıyorum. Hemen hemen boşalmış gibi. Yeşili çoktan sıyrılıp bitmiş

kalıntıları belli belirsiz, kurumuş, maviler canlılıklarını kaybetmiş, griye dönüşmüş, sarılar,

morlar, turuncular, birbirine karışmış, azalmışlar ama öyle bir kaynaşmışlar ki tuvaldeki dev

manzarayla yarışıyorlar adeta.


Büyük Usta samur fırçasını magenta kırmızısına daldırıyor ve sonbaharın en sadık, en kalıcı,

en bilge ve en zarif dokunuşlarına başlıyor. "İşte en sevdiğim fasıl" diyorum yüksek

sesle " ve bakmaya doyamadığım renkler..." Ustam da gülüyor. Küçük, sihirli fırça

darbelerini hayranlıkla izliyorum. Renklerin arasına dalıp yok oluyorum bir süre.

Kendime geldiğimde, ustanın başka bir dev paletin içinde titanik beyazını dev spatulasıyla

karıştırmaya başladığını görüyorum. Sonra üzerine bol beyazlı yeni büyük resim yapılmak

üzere bir kenarda bekleyen boş dev tual ilişiyor gözüme.

Keyfim kaçıyor. "Bunun için erken değil mi" diyorum en sitemkârane ses tonumla.

Önce ciddi bir biçimde işine devam ediyor. Can sıkıntısıyla tam ayrılıp yürümeye

koyulacakken muzip bir tavırla ufak bir fırçayı beyaz boyaya batırdığı gibi

saçlarıma sürüveriyor. Birlikte gülüyoruz. Şakacıktan yakınıyorum her sene biraz daha

bol beyaz kullanıyor diye. Göz kırpıyor. Bu kez daha küçük bir fırçayı koyu renk bir

karışıma daldırıp gözlerimin etrafına minik çizgiler çiziyor, yanaklarıma gölgeler yapıyor.

Ben çığlıklar, kahkahalar atarak kaçarken o büyük samur fırçasını magenta kırmızısına

batırıp tualdeki son ışıltılı süslemelerine devam ediyor....


Esen soğuk rüzgâr beni bir-kaç dakika ile sonsuzluk arası bir zaman diliminde

içinde kaybolup gittiğim bu gönüllü sanrıdan çekip alıyor. Buz kesmiş ellerimle

telaşla camı kapamaya çalışırken merakla parka bir göz atmaktan da kendimi

alamıyorum.

Yer yer gözüme çarpan kırmızılıklar ışıltılarıyla adeta göz kırpıyorlar.

Huzur, kaşmir- ipek karışımı bir şal gibi yumuşacık, sıcacık tüm vücudumu sarıyor...