Akşam Rayuş elinde bir şişle şarapla geldi yanıma. Biraz mevve, biraz çerez , tatlı tatlı bu günden, geçmişten, karışık muhabbetli, bol motiflerle bezeli dantelli, hoş bir doğum günüydü.

Balkonda, ışık yakmadan zaman zaman esen rüzgarla ürpererek, bulutların arasından ara ara yüzünü gösteren ayla selamlaşarak, tek tük bulutsuz alanlarda dolaşan yıldızlarla göz kırpışarak şarabımızı yudumlayıp, mırıl mırıl, fısıl fısıl konuştuk da konuştuk.

Şarap mı muhabbeti güzelleştirdi, muhabbet mi şarabı bilmiyorum, ama çok iyi geldi damağımıza ve ruhumuza. Her ikimiz de aynı şeyi düşündük. Çok uzun zamandan beri yapmamıştık bunu onunla birlikte. Belki de ondan. Neyse bir şarap muhabbeti başladı bir ara. Daha doğrusu içki muhabbeti.

İlk kırmızı şarabı yetmişli yıllarda, çok yakın bir arkadaşımla Tekirdağ Kumbağ' da kaldığımız motelde ilk akşam yemeğimizin yanında istemiştik. İlk tatiliydi ikimizin de ve ilk potumuzu kırmıştık o gece. Hava çok sıcaktı. Garsonu çağırdık, getirdiği şarap soğuk olmadığı için sitem edip, buz istedik. Buz getirirken niçin tuhaf tuhaf sırıttığını sonradan anladık.

İlerleyen zamanlarda, hiç atlamadan toplandığımız doğum günlerinde, hafta sonları bir araya geldiğimiz akşam yemeklerinde, zaman zaman birkaç kadeh bir şeylerle muhabbeti parlattık. Sonra hastalıklar telaşlar koşuşturmalar ve en çok da efkarla içmenin korkusu yüzünden unutmuştuk bir kaç kadeh bir şey içmeyi eni konu.

Sonra komik bir anı aklımıza geldi. Uzak bir akrabamız vardı. Bizim çocukluğumuz Anadolu' da geçtiği için kaynaşamadığımız, biz İstanbul' a döndükten sonra da bizi pek aramayan bir ağabey.
Can' ın sünnet düğününde masamıza geldi. Muhabbetle sarıldı hepimize. Epey içmişti. Göz yaşları içinde özürler diledi. Kendini suçladı. Adres aldı, adres verdi. Konuştuğu sürece sımsıkı yakaladığı ellerimi bırakmadan önce benden söz aldı. Hemen ertesi gün arayacak, randevuyu kesinleştirip gün verecektim, o mangalı yakacak, eşi de mezeleri hazırlayacaktı. Geldiği gibi hafif yalpalayarak masasına döndü.

Ertesi gün Pazardı. Rayegan' la biraz tereddütten sonra aramaya karar verdik. Numarayı çevirdim. Sesi çok ciddiydi. Kendimi tanıttım. Biraz sessizlik, sonra hatırladı. Kardeşlerimi sordu. Ben de eşini. Selam, kelam, buz gibi bir iyi günler. Geceyi çoktaaan unutmuştu.

Bazı insanlarda içki böyle bir etki yaratıyor. Çoşturuyor, duygulandırıyor. Bir düğünün keyfi, bir müziğin nağmeleri, damardaki alkolle birleşince duygulara alarm veriyor adeta. Geçmişi, dostları, sevgileri, sevgilileri hatırlatıyor, coşturuyor aratıyor hatta. Ama hepsi o kadar. Yanlış alarm.

Ertesi gün herkes kendi işine gücüne.

Belki de onun için sevmiyorum artık içki içmeyi ve pek fazla içenleri...


Herkese keyifli günler diliyorum.

Bir süre yokum buralarda. Dönünce görüşmek üzere...

Sevgiyle...