Nevin Rauf Konya' da yaşayan bir genç kızdır. Annesi babası bir kazada öldüğü için zengin yaşlı bir uzak akraba himayesinde liseyi bitirmiş sonra bu hanımefendi tarafından çok iyi bir şekilde yetiştirilmiş, dikiş, yemek, lisan öğretilmiş, türlü meziyetlerle donatılmıştır. Bir gün bir avukat gelir ve bir mirasa konduğunu ama bunun için İstanbul' daki kocasının evinde 1 yıl yaşaması gerektiğini söyler. Şaşkın bir vaziyette İstanbul' a gidip evli olmadığını anlatmaya çalışsa da yerine bir başkası geçirilerek o döneme uygun harem- selamlık usulü bir dini (o dönemde aynı zamanda resmi) nikahla evlendirildiği ortaya çıkar. Değer verdiği bir yaşlı akrabanın ricalarıyla kocası çapkınlığıyla ünlü Dr.Nevzat Ekrem Bey' in evine taşınır. Tahmin edildiği gibi nefret ve kavga ile başlayan ilişki aşkla sonlanır.

Bu özet ablamla benim ilk gençlik dönemimizde hemen tüm romanlarını bir çırpıda okuduğumuz Muazzez Tahsin Berkand' ın Sabah Yıldızı isimli romanına ait. Kezban, Bülbül Yuvası ve daha da fazlası Türk filmlerine de konu olan bu romanları rahmetli ablamla bol bol gırgır geçerek ama için için de kalbimiz çarparak yüksek sesle birbirimize okurduk. (Son zamanlarında tedavisi esnasında bulup çıkardığım bu kitapların hayli işimize yaradığını söyleyebilirim.) Kahramanları "cesim" bahçeli büyük konaklarda oturur kışın genellikle Nişantaşı' da yaşarken yazın uzun hazırlıklar yapıp adeta Bodrum' a gidermişcesine Yakacık' daki yazlık köşklerine göçü kaldırırlardı.Hepsi çok seviyeli çok kibar insanlardı. Lala elinde büyütülüp matmazellerle eğitilirler, uzun düzgün cümlelerle yumuşak bir sesle konuşurlardı. Ben 11-12 ablam da 13- 14 yaşlarındaydık o furyada.

Aslında, daha küçük yaşlardan itibaren bulduğu her şeyi okuyan okuduğundan zevk alan bir çocuktum. Annemin " hadi söndür artık şu ışığı" "gözlerine yazık" uyarıları bitmek bilmezdi. Tommiks- Teksas, resimli, resimsiz romanlar, Doğan Kardeş ve bir çok dergi sonrasında yavaş yavaş kitaplıktan alıp okuduklarım. Anlayabildiklerim, anladığımı sandıklarım, hiç anlamadıklarım.

İlk romantik roman maceram ağabeyimin odasından alıp okuduğum bir Kerime Nadir eseriyle ilgiliydi ve başladı ve bitti. Genç kız teğmen olan ağabeyinin yine teğmen bir arkadaşı ile nişanlanır, delikanlıyı çok sevmesine rağmen sürekli ağlamaktadır. Arkadaşının isteği üzerine ağabey kardeşini bir kenara çeker ve bu mutsuzluğun sebebini sorar. Kızkardeş önce anlatmak istemez sonunda baklayı ağzından çıkarır. Hıçkırıklar içinde sarsılarak "abicim ben evlenemem, ben kız değilim" der. Ağabey dehşet içinde kızkardeşine, Asuman da aptal aptal okuduklarına bakar kalır. Sonra da dosdoğru kendi abiciğine koşar ve okuduklarını anlattıktan sonra sorar. "Ben kız değilim ne demek? Yani şimdi o erkek miymiş? Abisi niye kızı tokatlamış???"
Hemen tüm Kerime Nadir romanları toparlandı, ulaşılamıyacak bir yere kaldırıldı. Pek umurumda da değildi. Saçmalıklarla işim yoktu.

Yirmili ve otuzlu yaşlarımda elim kesinlikle bir beyaz dizi eline değmedi. Klasikler, Puzo' lar Hailey' ler Simmell' ler Varlık' ların tümü Sartre, Simone de Beauvoir (lisedeyken kızlar toplanır birimiz yüksek sesle okurdu) Yaşar Kemal, Fakir Baykurt Tüm Bekir Yıldız' lar. Elden ele dolaşan pembe ve beyaz dizilere iğrenerek, okuyanlara da küçümseyerek attığım bakışlar 40 yaşında emekli olana kadar sürdü.

Emekliliğimin ilk haftasından itibaren bir sihirli değnek, dokunuşuyla; o tarihte televizyonda yayınlanan "Hayat Ağacı" ve daha bir sürü dizilerin, çok revaçta olan Hint Filmlerinin (HBB kanal) ve yoğun iş temposundan sonra kapıldığım rehavetin de yardımıyla beni 15 yaşımda yaşamadığım kadar romantik bir hale getirdi. İşte o yıllarda pembe ve beyaz diziler elimden su gibi akıp geçtiler. Bittikçe gidip yenilerini aldım. Sonunda bir beyaz dizi romanı yazacak kadar girdim içlerine. Sanırım bir yaş dönemiydi geldi ve geçti. (Gri omuzlu geniş gözlü)


Gelelim okuduğum romana... ( Yetmiş milyon okurumun esneyerek "NİHAYET :((( " dediğini işitir gibi oldum)

Daha çok küçükken muhtemelen Adana' da seyrettiğimiz bir Hollywood filminin üzerimde bıraktığı etkiyi hatırlayınca hala şaşırırım. İnanılır gibi değil ama ilk romantik etkilenmem ilkokul iki dönemine rastlar. Filmin adı "Demirhane Müdürü."
Servetlerini kaybeden zengin bir ailenin biricik kızının, kendisini çılgınlar gibi seven ve sevildiğini sanan zengin Derblay 'la parası için yaptığı zoraki evliliğin ve sonrasında gelişenlerin anlatıldığı filmde Claire' e çok kızmış, kocasına acımış sonunda da o kadar çok etkilenmiştim ki uzun süre aklımdan çıkmamıştı. Bilgisayar hayatımıza girince deliler gibi bu filmi arattırmış, aramış, ama o ve birkaç başka filmi bulup indirmek mümkün olmamıştı.

Geçenlerde hep yaptığım gibi Gitti Gidiyor dan eski bazı kitapları araştırırken tesadüfen gözüme ilişmişti "Demirhane Müdürü". Önce inanamamış, sonra açıklamalardan filmin senaryosunun kaynağı olduğunu anlamış ve hemen satın almıştım. Ve evet bu hafta onu yavaş yavaş sindire sindire okudum. Çok güzeldi. Çok hoşuma gitti.

Eserin orijinal adı Le Maitre de Forges. 1882 yılında Fransız yazar Georges Ohnet tarafından yazılmış. Hayat Mücadeleleri isimli uzun roman serisinin (ben on iki saydım) ikincisi ve en çok beğenileniymiş. Bütün dünya dillerine çevrilmiş. Bana göre de, okuduğum romantik romanların en naifi, en güzeli.

Umarım yine o kadar çılgın bir on sekiz yaş dönemine girmemişimdir.

Ayıp yahu. Tastamam kırk yıl sonra....



Hep sevgiyle kalalım...