Geçen yıl yayınladığım Geçmişten Kırıntılar isimli yazımın bir yerinde 14-15 yaşlarımdayken hissettiğim platonik bir duygudan bahsetmiş o yaşlarda yazdığım, o tarihteki duygularımı anlatan (acıdan (!) altına tarih düşmeyi unutmuşum ama altmışların ikinci yarısı olduğu kesin) bir şiirimi sonuna ilâve etmiştim. Öykü Atölyesi' nin "karşılıksız sevdalar " kavramı ile ilgili beklentisini karşılar mı bu yeni yetme gencin kalp çarpıntıları bilemem...
Çocuk ağlamak
Genç kız mutluluk aradı aşkta
Çocuk annede şefkat.
Ansızın gördü delikanlıyı genç kız
Çocuk düştü kanattı dizini
Çarpmaya başladı genç kızın kalbi,
Çocuğun gözyaşları akmaya
Heyhat, delikanlı anlamadı genç kızı,
Kendisi için çarpan kalbi bilmedi.
Tokatladı annesi düşen çocuğu,
Zavallının gözyaşını bile silmedi.
This entry was posted
on 13.03.2010
at Cumartesi, Mart 13, 2010
and is filed under
anne,
çocuk,
genç kız,
hayal kırıklığı,
sevgi
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
