10 Kasım 2011  

Posted by Asuman Yelen in


Önce resmiyle tanıdık.....

Taşındığımız her şehirde açılan sandıklar mutfağa, denkler odalara yerleştirilirken babamın

onun Hayat Mecmuasının ortasından çıkarıp çerçevelediği, zaman zaman daha güzelini bulup

(Hayat mecmuası sıl sık yayınlardı çünkü) değiştirdiği bir resmi çıplak duvarda yerini

bulurdu. Çok fazla bir şey de asılmazdı duvarlara o günlerde bizim evde.

Aklımız ermeye başlayınca resim zihinlerimizde, yüreklerimizde anlamını buldu.

Öyle ki, okullardaki, ders kitaplarındaki, bize az gelmeye başladı.

Bir kompozisyon ödevine "Atatürk' ü anmak, onun anne va babasının ismini öğrenmekten,

çocukluğunda kargaları nasıl kovaladığını bilmekten ibaret değildir..." diye başlayarak

içimi döktüğümde, ilkokuldaydım. Biz evimizde daha fazlasını öğrenmiştik çünkü.


Yarım asır sonra onu anar, yokluğunu içimizde ve yaşamımızda hisseder ve o çocuğun

isyanının daha da büyümüş olarak yüreğimizde süregeldiğini görmenin aczini yaşarken,

umutlarının da aynı tazelikte yeni çocuklarda yeşerdiğini, kök saldığını bilerek

mutlu olmaktayız.


Sen rahat ol Atam...

This entry was posted on 10.11.2011 at Perşembe, Kasım 10, 2011 and is filed under . You can follow any responses to this entry through the comments feed .

8 yorum

Asuman'cım nasıl rahat olsun?
Utanıyorum onun eserlerini koruyamadığımıza.

10 Kasım 2011 14:48

Sufi'm ben hâlâ gelecek için umutluyum. Buna ihtiyacımız var...

10 Kasım 2011 15:28

Nasıl ki Atatürk tek kişilk bir ordu idi adeta!..şimdi 4 bir yanımız kuşatılmışken naçar bir heldeyiz belki ama!!bunca medya baskısına,zindanlara atılmaya ve her türlü cambazlıklara rağmen!..yok sayılmaya! ve hepi topu bir avuç insan/mışız gibi! gösterilmeye çalışılsa da sanıldığının aksine aslında ne çokuz BİZ!..hele bir dengeler bozulmaya görsün!..
benim umudum var hala!..

10 Kasım 2011 18:37
Adsız  

Atamızın ruhu şad olsun.Her zaman saygı ve sevgi ile anıyoruz.

10 Kasım 2011 19:19

Sevgili Esmir,
Sevgi yüreklerden sökülüp alınamayacağına göre, umut niçin yok
olsun. Böyle düşünelim.

10 Kasım 2011 20:13

Evet Kamikaze, eksilmeyen, artan sevgi ve saygı ile...

10 Kasım 2011 20:14

Umut konusunda aynı düşünüyorum Sevgili Asuman.Her geçen kara günde küçücük yüreklere ekiliyor Atatürk sevgisi ve düşüncesi.Belki bir coğumuz göremiyoruz...

11 Kasım 2011 15:29

Arzu Hanım,
Bu ülkede, bu umudun kaybolma ihtimali asla düşünülemez.

11 Kasım 2011 15:43

Yorum Gönder

Blog Widget by LinkWithin