Emirgân, ilk geldiğimde hiç sevemediğim hatta nefret ettiğim İstanbul' un
ilk gülen yüzüydü sanki.
İlk kez küçük teyzem toparlayıp götürmüş, Çınaraltı' nda semaver çayı içirmişti.
Fatih' in üzerinde gökyüzü olmayan daracık sokaklarından sonra cennet gibi
görünmüştü gözümüze.
Hafta sonu izinlerinde sık sık tekrarlardık bu denize nazır çay fasıllarını.
O kadar uzun zaman olmuş ki gitmeyeli...
Çok güzeldi çook...
 |
This entry was posted
on 20.04.2012
at Cuma, Nisan 20, 2012
and is filed under
Emirgân,
fotoğraf,
Lale
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
