1985 yılıydı.

l984 Kasım' ın da Can' ın doğumu, sonra 1985 Ocak başlarında Rayuş' un evlilik telaşesi, hemen

ardından evliliği, bu arada Anadolu Yakası' na taşınmam nedeniyle Bakırköy' den Sultanhamam

Şubesi' ne tayinim, alışma sürecim, Can' ın ağır hastalığı, nekahat döneminde bir müddet bende

kalmaları filan derken yalnız kalabildiğim günlerin başlarıydı.

Kuyubaşı' nda çok şirin bir eve taşınmıştım. Huzurlu ve keyifli günlerdi.

İşten eve dönmüş, kanepeme kurulmuş televizyon izliyordum. O dönem ne izlerdim pek

hatırlamıyorum. Sanırım TRT 2 de Türk Sanat Müziği olurdu. Önce koro söyler, sonra tek tek

solistler eski, ağır klasik parçalar okurdu. Hep kasete çekerdim. Hala da dururlar bir dolapta.

M.Ali Birand' ın 32. Gün' lerini çekerdim bir de. Bam telime dokunan bazılarını "Asu Özel"

kasetime çektiğim , o dönem, bu günle kıyaslarsak, gerek melodi, gerek söz açısından çok daha

kaliteli iyi parçalar vardı. Mazhar-Fuat- Özkan, Ayşegül Aldinç, Nilüfer, Banu, Leman Sam,

Sezen, ilk anda hatırladıklarım. Bazan da umulmadık bir zamanda sürpriz bir konser çıkıverirdi

karşımıza ve bunun için hazırda bir boş kasetim kayıt için beklerdi.

O gece de ekranda ansızın bembeyaz elbisesi ve çok anlamlı yüzüyle en sevdiğim (ilk on, ilk üç

değil) kadın sesinin sahibi Barbra Streisand görünüverince ilk işim kayıt butonuna basmak oldu.

Sonrası baştan sona bir duygu seliydi. Hiç unutmadığım.

Bir açık hava konseriydi. Siyasi amaçlıydı. Sanırım atom bombası karşıtı belki o dönem bir ülkeyi

ya da bir savaşı protesto amaçlı bir konuşma yaptı. Üzerinde resimdeki beyaz giysi vardı ve

makyajı yok gibiydi. Söylediklerini anlamam imkansızdı. Sonra o evrensel dili konuşturdu.

Tüm yüreğimle ve ruhumla anladığım ve sevdiğim dili, müziği.

İzleyiciler karanlık bir ortamda masalara oturmuş birçoğu tanıdığımız eski, yeni, genç, yaşlı

sanatçılardan oluşan dostlarıydı. Kimi sinemadan, kimi sahneden.

Küçük açıklamalar yaparak başladığı her şarkıyı , ki bildik, ağır parçalardı, tüm o insanlar

dikkatle, yer yer kahkahalarla, bazan gözyaşlarıyla ama sevgiyle ve ilgiyle izliyorlardı.


Öyle hoş bir duygusal paylaşımdı ki, ben de sessizce katılıvermiştim aralarına.

Bir ara başını gökyüzüne çevirip Judy Garland' dan bahsetti ve " bizi dinlediğinden eminim"

dedikten sonra "Somewhere Over the Rainbow" u söylemeğe başladı. Tek kelimeyle müthişti.

Hepimiz ağlıyorduk izlerken. Onları bilmiyorum ama benim için çok önemlidir o parça.

Bir ara "What kind of fool" u söylemeğe başladı. Şarkının tam ortasında karanlıklardan bir

yerlerdan Barry Gibbs şarkıya eşlik ederek yanına geliverdi. İki eski sevgilinin düetleri

gerçekten izlenmeye değerdi.

Sonunda ışıklar karardı. Beyazlar içindeki Barbra bir mum yaktı ve ilk defa o gece o konserde

işittiğim ve zaten duygu yoğunluğu içinde iken beni hem altüst eden ve aynı zamanda tuhaf bir

biçimde de huzurla buluşturan şarkısını söyledi. Söylerken ağlıyordu. Kamera seyirciler arasında

gezindi.

Kadın erkek hemen herkes ağlıyordu. Sonra masaların arasına karıştı, herkesle tek tek sımsıkı

kucaklaştı, teşekkür etti.

Bir daha izleyemediğim o konseri (yayın ve kayıt çok kötüydü ve sonra da yanlışlıkla silindi)

ve zaman zaman izlediğim o şarkıyı sevmekten hiç vazgeçmedim.













Herkesin babalar günü kutlu olsun...