"Ah be kızım. Nasıl iş çıkardın şimdi. Niçin dikkat etmiyorsun. Senden başka kimse var mıdır acaba okulda, tatil günü sokaklara dökülen iğneci evi arıyan.

Biraz şaşkın, biraz korkulu, elimi sımsıkı tutmuş hızlı hızlı yürüyen anneme koşar adımlarla ayak uydurmaya çalışıyorum. Kasvetli hava, yağan yağmur iyice tedirgin ediyor yüreğimi.

Nihayet aradığımız evi buluyoruz, şişman, esmer kıvırcık saçlı bir kadın başını araladığı kapıdan uzatıyor. Asık bir suratla soruyor. "Buyrun, ne vardı?" Annem durumu izah ederken ben titreyerek etrafıma bakıyorum. Karanlık, taş bir avlu. Tüm eski Adana evleri gibi. Yarı açık yarı kapalı. Tabanı toprak açık kısmına yağan yağmurun tıpırtıları yüreğiminkilere karışıyor.

Avluya giriyoruz. Bir sedirin ucuna ilişiyorum. Kadınla bir kapının ardında kaybolan annem de geliyor yanıma oturuyor biraz sonra. Yan gözle bana bir göz atıyor ve gözlerimde nasıl bir korku gördüyse, o meşhur tek kaşı havada muzip haliyle, ciddiyetini de bozmadan beni rahatlatmaya çalışıyor.

"Korkacak bir şey yok. Biraz geç oluyor seninki o kadar. Bundan sonra daha dikkatli olursun olur biter. "

Hepsi benim şaklabanlığım yüzünden.

Adana' dayız. İlkokul ikinci sınıfa gidiyorum. Ablam da dördüncü sınıfta. Evimizin bir sokak ötesindeki Reşat Bey İlkokulu' nda okuyorum. Bu okulun o zamanlar bana uçsuz bucaksız gelen bahçesini hiç unutmuyorum. Üç şey net aklımda. Seyyar dondurma ve şalgam arabalari. Donurmacıdan 5 kuruşluk dondurma alabilmek için tekerleğin üzerine çıkmam gerekiyor. O kadar küçüğüm. Teneffüslerde hatta yaz tatilinde uygun dört ağaç bulup köşe kapmaca oynayışımız. Ve tabii bir kabusa benzeyen bu üçüncüsü.

Sınıf öğretmenimiz Cumartesi öğleden sonra İstiklal Marşının arkasından eve gitmeyip bahçede toplanmamız gerektiğini söylüyor. Öyle yapıyoruz. Tam karşımıza iki yüksek sehpa konuyor. Beyaz önlüklü iki hemşire siyah çantalarından uzaktan seçemediğimiz bir şeyler koyuyorlar sehpaların üzerine. Çiçek ya da verem aşısı yapılacak, emin değilim. Bizim sınıfın yarıdan çoğu ağlamaya başlıyor.

Ben ufak ufak gırgır geçiyorum. Sürekli olarak gülüyor ve hiç aşıdan korkulur mu diyorum. Herkes arkaya saklanırken ben öne atlıyor ilk masaya ilk giden ben oluyorum. Hiiiç korkmuyorum. Asla (!) ... Hemşire işini yapıyor. Gerçekten hiç acımıyor. Hoplaya zıplaya dönüyorum diğerlerinin yanına. Asık suratlı naif ablamla eve geliyoruz. Ablam suskun, ben kahraman edasıyla hiç acımadı muhabbetleri yapıp bir de babamdan "aferin Asunino" alıp memnun yatıyorum.

Gece ablam ateşleniyor. Ben mışıl mışıl uyuyorum. Sabah ablamın kolu şişmiş. Ben gayet neşeli.
Annemle babam uzat bakiim kolunu diyorlar. Bir de bakıyorlar ki sadece tentürdiyot kalıntısı. Dikkatla bakıp iğne izi arıyorlar. Yok. Ablam durumu anlıyor ve yüzünde bir zafer ifadesiyle anlatıp beni yerin dibine batırıyor. Birinci masada sadece sterilize edilip ikinci masada iğne vuruluyormuş meğer.

Korkudan bakamadığım için anlamamışım.

Ben bunları düşünürken kadın içerden sesleniyor. "Tamam gelebilirsiniz..."

Dizlerim titreyerek bir kapıdan içeri giriyorum. Annem de yanımda. Bedbin suratlı kadın kolumu sıvamamı istiyor. Annem elbisemin kolunu yukarı doğru kıvırırken dehşetle kadının yanan gazocağının üzerindeki kutuyu bir bezle alıp içinden bir maşayla şırıngayı alışını ilacı şırıngaya çekişini seyrediyor oradan tabana kuvvet kaçmak istiyorum.

Sonrası malum. Şişen kol, çıkan ateş, sevimsiz bir ağrı ve berbat bir hastalık hali.

Daha da kötüsü, duyduğum utanç ve yaşadığım dehşet...

Tam yarım asır sonra her ayrıntısını hatırlayabildiğime göre...


Herkese güzel bir hafta diliyorum...