Yavşak haa... Yavşak haa...

Can karşımızda kollarını kaldırmış bir yandan zıplıyor bir yandan da bağırıyor. 5- 6 yaşında. Şişli' de otobüs durağındayız. Berbat bir ayaz var. Muhtemelen hafta sonu ve ablamdan eve dönmek üzere ayrılmış otobüs bekliyoruz. Hepimiz çok üşüyoruz ama Can' ı öyle çok sarıp sarmalamışız ki üşüyebileceği aklımızdan bile geçmiyor.

O yaşında son derece neşeli hatta şaklaban bir çocuk olan yeğenim tepesi sivri yün başlığının içinde yüzü neredeyse morarmış üşüdüğünü belli etmemek için titreyen sesiyle ha bire aynı şeyi tekrarlıyor bir yandan tepinirken.

Farkına varınca ne yapmaya çalıştığını soruyoruz. " görmüyor musunuz horon yapıyorum" diyor.
Garibim "ha uşak ha " yı "yavşak ha"diye biliyormuş. Bu şaklabanlığıyla ısıtıyor bizi o gün. Gülerken üşümeyi unutuyoruz.

Sabahları olabildiğince çok uyuyup çok kısa zamanda hazırlanıp hafif mahmur bir halde işe gitmek üzere evden çıkınca yüzüme çarpan ayazı hissetmeyi çok severdim. Bir yandan yürürken derin derin havayı solumayı, soğuktan ürpermeyi.

Akşam yoğun bir beden ve zihin yorgunluğunun arkasından bankanın kapısından kendimi dışarı atabildiğimde hava nasıl olursa olsun yanmayı ya da üşümeyi zevkle kabullenirim. Özellikle biraz üşümeyi hayatta ve sağlıklı olduğumu hissttirdiğini düşünerek hep sevmişimdir.

Soğuktan en çok bizar olduğum zamanlar hareketsiz beklediğim ve bazan saatleri bulan otobüs ya da dolmuş kuyrukları olmuştur. Hele soğuk, yağmur veya karla karıştıysa bu bekleyişler azaba dönüşmüştür. Kadıköy meydanında arkadaşlarla buz üstünde geceyarılarına kadar tepine tepine binecek bir araç beklediğimizi hatırlıyorum. Bir de yoğun sisli sabahlarda saatlerce vapurun hareket etmesi için sisin dağılmasını beklerlen nemli ayazın nasıl içime işlediğini.

Bu gün akşam üzeri, bütün gün biraz da sıkılarak bel ve ayak ağrılarıyla moralsiz pinekledikten sonra, isteksiz bir şekilde, beni zorunlu çıkardığı için paçoza kızgın, üzerime bir şeyler geçirip apartman kapısından açık havaya çıkınca yüzüme çarpan yağmur ve soğuk içimi pişmanlıkla doldurdu. Parkın ışıkları altında kuru dallar üzerinde, yapraklarda mücevher gibi parlayan damlacıklar, nereden geldiği belli olmayan kuş sesleri. Soğuk havayı zevkle ciğerlerime çekerken duyduğum keyfi gölgeleyen tek şey orada burada koşuşturup duran korumasız kedi ve köpeklerdi yalnızca. Aslında bu kadar soğuk beklemediğim için üstüm inceydi ve Paçoz takıldığı bir ağacın dibini koklamak üzere durduğunda, onu beklerken, öyle çok üşüdüm ki tüm soğukla ilgili yazdıklarım ve şimdi yazacağım anılar tek tek film şeridi gibi geçti gözümün önünden.

Sene ya 1979 ya da 80. İstanbul' un en soğuk kışlarından birini yaşıyoruz.

Bakırköy' de yazın taşındığımız yeni bir apartman dairesinde kız kardeşimle (Rayuşla) oturuyoruz. Geniş balkonunda neşeli akşam yemekleri yediğimiz püfür püfür serin, yepyeni, parkeleri mutfağı pırıl pırıl, geniş bir apartman dairesi.

Akşam eve geliyoruz. Yeni ve rutubetli bina buz gibi. O sene de yakıt kıtlığı var. Bir gaz sobası bulup buluşturuyoruz. Gazyağı için kuyruğa girmek gerekli. Çalışıyoruz, vakit yok. O da olmuyor. Küçük bir elektrik sobası alıyoruz. Düğmesine bastığımız anda telleri tam kızarırken sigortalar atıyor. Ev beşinci katta. Sigortalar bodrum katında. Elimizde mum ve tabure iniyoruz, becerikli Rayuş sigortayı hallediyor. Eve çıkıyoruz . Nasıl soğuk. Soba bize bakıyor biz Rayuşla birbirimize. Karar verip önce ayaklarımızı dayıyor basıyoruz sobanın düğmesine. Bir an ayağımıza bir sıcaklık sonra hoop yine zifir karanlık. Bir kaç denemeden sonra vaz geçiyoruz.

Sabah işe gidecekmiş gibi giyiniyor, yün çorap, bere kaşkol ve eldivenle oturuyor, salondaki çekyatı açmadan, birbirimize sarılarak yatıyoruz. Kesinlikle abartmıyorum.

Hiç unutmuyorum (Rayuş da tabii) gecelerden birinde "Ninom" diyor. Aklımdayken bana para vereceksin. Falanca gelecek bu gün vermem gerek." O benden önce çıkıyor sabahları. Ben uyurken. (Fatih' te çalışıyor)

Çantam çıkarken almak üzere portmantoda asılı ve oraya gitmek için 2 yorgan, 2 battaniyenin altından kalkıp beş- altı adım yürümem gerek. Kesinlikle göze alamıyorum. Cevabım:
" Yarın telefon aç havale çıkarırım. Şimdi veremem."

Akşam çıkışta sobası olan yakınlardaki dostların evinde vakit geçiriyorız ve gece geliyoruz eve.

Yine böyle bir gece anahtarla kapıyı açıp girdiğimizde bir hoşluk hissediyoruz. Önce algılayamıyoruz durumu, sonra bakışıyoruz ve aynı anda bağırıyoruz. "SIICAAK ?..."

İnanamayıp radyatörlere koşuyoruz. Elimiz yanıyor. Çılgınlar gibi bağırışarak kızılderili yerliler gibi dans ediyoruz antrede koridorlarda. Delleniyoruz adeta.

Sonra yaşamımız normale dönüyor.

Ve tuhaftır ki kısa zamanda unutuluyor.

Biz insanlar ... Gerçekten garip mahluklarız. Ne istediğimiz ne istemediğimiz belli .

Bir övgüler yağdırırız. Bir şikayet ederiz. Bir nefret eder sonra döner yine severiz.

Bu arada görüldüğü gibi Satürn' le inatlaşmamız devam ediyor.

Ama söz. Bundan sonraki anı yazısı olmayacak. Sonra yine devam...


İçimiz ve etrafımız hep sıcacık olsun.

Hep sevgiyle kalalım...