Puslu bir hava vardı bu gün İstanbul' da. Beni uykudan uyandıran başağrısı ara ara artarak, bazan hafifleyerek ama hiç geçmeden, bu saati buldu. Bu durumda beni dışarı çıkarabilecek tek güç vardı ve kesik kesik uyarı hav larıyla kendini hatırlatarak bunu başardı.

Karşımızdaki okul dağılalı epey olmuştu. Park bomboştu. Kız, erkek tek tük çocuk yalnız ya da küçük gruplar halinde konuşa konuşa yanımızdan geçip gittiler.

Paçozun sevk ipini gevşek bıraktım. İstediği yöne, istediği hızla yürüsün diye...Genellikle yapmam bunu, korkan olur, hoşlanmayan olur, tedirgin etmeyelim düşüncesiyle.

Paçoz keyifle ordan oraya, ileri geri, yerleri koklayarak, etrafı yoklayarak koşuşturur, ben de geniş adımlarla ona ayak uydurmaya çalışırken, bir kız çocuğu, annesinin elini bırakıp koşarak yanımıza geldi ve dizlerinin üzerine çöküp Paçozun boynuna sımsıkı sarıldı.

Bu Paçozun ve benim alışık olduğumuz bir şeydi. Ben fırsattan istifade durup dinlenirken ve onları seyrederken, anne de elinde kızının çantasıyla yanımıza geldi. Genç zarif bir kadındı. Köpeği rahatsız etmemesi konusunda kızını uyardı. Sonra bildik çocuk, köpek sohbeti başladı. Kadın, kızının hayvanlara olan düşkünlüğünden şikayetçi gibiydi. Ben, dilim döndüğünce bunda korkulacak, üzülecek bir şey olmadığını anlatmaya çalışırken bezgin bir tavırla sözümü keserek lafa girdi.

"Söylediklerinizi biliyor ve size katılıyorum ama benim kızım sandığınız, düşündüğünüz gibi bir çocuk değil. O kadar hasssas, o kadar merhametli ki. Bunda ne kötülük var demeyin. Hem kendini çok yıpratıyor hem bizi. Kışın, bu soğukta o kediler köpekler nasıl üşüyorlar kim bilir diye, yaz gelince, bu sıcakta o köpekler o mantolarla ölür diye sürekli üzülüyor. Böyle de yetiştirmedik ama hep böyle şeyleri düşünüp gözleri dolu dolu geziyor. "

Annesi anlatırken Paçoz' un çenesinin altını becerikli ellerle okşayan küçük kızı inceledim. Sıskacıktı. Sarı beyaz renkli incecik yüzü Paçoza eğik, iri tatlı bakışlı gözleriyle sürekli köpeği inceliyordu.

"Ah hanımefendi o kadar hassas öyle merhametli ki..." diye devam etti genç kadın. "Ne yapacağız bilemiyoruz. " Ben abarttığını düşünmeye başlamıştım artık.

"Geçen gün sırf bu merhameti yüzünden okula geç kaldık inanır mısınız." Ben karşısına gelen her köpeği böyle severse...diye düşünürken duyduklarımla kalakaldım.

"Geçen sabah okula giderken önümüzde çok ilerde yürüyen yaşlı bir çiftin tam arkasında adımlarını yavaşlattı, elimden çekerek benim de hızımı kesti. Ne dediysem yürüyüp gitmeye ikna edemedim."

Boğazım sıkıştı aniden, yüreğim üzüntüyle doldu.

"Ama anne, biz onların yanından hızla geçip gidersek zavallı yaşlılar üzülmez mi herkes bizi geçiyor biz arkada kalıyoruz diye..." demiş.

Ah çocuk...