Pembe Kadın. Annemle seyredebildiğimiz tek tiyatro oyunuydu. Uzun zaman tesirinden

kurtulamamış anlata anlata bitirememişti. Sahne performansı olarak birlikte izleyebildiğimiz

bir de Winsdor' un Şen Kadınları opereti vardı  ki onu da ayakta alkışlamıştı.


Hafta sonlarında tiyatroya gittiğimiz gençlik dönemlerimizi düşünüyorum. Kot pantalonların

yaşamımıza girmediği dönemleri. Söz konusu tiyatro ise daha bir özenle giyinirdik.  Hele

hele Kenter Tiyatrosu' na gidilecekse , telaş iki katına çıkardı sanki. O kadar önemliydiler

ki bizim için. O kadar özeldi ki kişilikleri ve oyunculukları. Biraz sersemnlemiş, ama son

derece tatmin olmuş bir şekilde yürürdük çıkış kapısına sessiz kalabalığın arasında.


Salıncakta İki Kişi, İçerdekiler, Buzlar Çözülmeden,Vanya Dayı, Harold ve Maude,

Seneye bu gün, Babalar ve Oğulları, Arzu Tranvayı, Yarın Cumartesi, Nalınlar...


"Sanatçılar" ölmez, eserleriyle sonsuza dek yaşarlar denir. Öyledir de. Tabii elimizi

her sallayışta birine dokunduğumuz, kendilerinden "biz sanatçılar" diye söz eden tek

şarkıyla, tek filmle, meşhur olmuş takımdan, "benim neyim eksik, sahne tozu yutmak

istiyorum, bana ne bana ne " diyen seksi mankenlerden söz etmiyoruz.

Evet sanatçılar ölmez ama, ben ayrıca Yıldız ve Müşfik Kenter kardeşlerin gerçekten,

fiziki anlamda da asla ölmeyeceklerine inanırdım sanki. O kadar pozitif, o kadar

üretken ve verimli ve o kadar capcanlı ve devasa idiler ki.

Olympos tanrıları gibi...


1980 lerin başlarında, çok sevdiğim bir arkadaşımın bana hediye ettiği şiir kasetini,

her bir araya gelişimizde teybe koyar,  cin- tonik eşliğinde keyifle dinlerdik.

Şimdilerde ne zaman elime bir kadeh cin tonik alsam, o özel karışımın kokusu derhal

şu dizeleri çağrıştırır, beni o günlere götürür.

"Kim söylemiş beni Süheyla' ya vurulmuşum diye?

Kim görmüş ama kim, Eleni' yi öptüğümü..."


Bu güzel sesi bir daha sahnelerde duyamayacak olmak, ne hazin!

Nurlar içinde yat Müşfik Kenter....