Dakikalarca bu resmine bakıp düşündüm. Hayallerin neydi? Babamı tanıyıp sevmiş miydin

o tarihte ? Korkuların var mıydı ? Hiç bilmiyorum. Ama umutlu olduğun belli...

Sorabilseydim keşke.

Çok güzelsin.

Adana. Yıl 1958. Babam yerlerimizi ayarlamış, makineyi tripoda kurmuş, koşarak sağındaki

yerini almış. Ve ben çok mutlu olduğunu biliyorum...Hem de çok mutlu. Ve hepimiz çok

mutluyuz.

Güzelsin.





Yıl 1968 13 Eylül. Büyük kızın 18 ine basıyor. Artık deklanşöre basan parmak bir

yabancıya ait. Fotoğraflar gerektiği zaman stüdyoda çekiliyor. Yüzün gergin. Buruksun.

Ama yine güzelsin.




Ve hiç renkli fotoğrafın yok...

44 yıl sonra bir kez daha, nurlar içinde yat diyorum anacığım...