Ne güzel kadınmış. Sizin gibi duyarlı evlatlar yetiştirmiş. Mekanı cennet olsun.

Nurlar içinde yatsın güzel anaciğin.

Allah rahmet eylesin canım.

Nur içirde yatsınlar, huzurla uyusunlar; hem anneciğin hem giden tüm anneler. Ne mutlu ki güzel anılar bırakmış geride...

Nurlar için de yatsin anneciginiz Asuman hanim. Sizin gibi guzel bir evlat birakmis geride. Ne mutlu ona. sevgiler.

Nur içinde yatsınlar..

nur içinde huzurla uyusun asuman abla.
sevgiyle.

Ruhu şâd olsun, huzur içinde uyusun.
Sevgiler

Allah Rahmetiyle muamele etsin.

Anneniz çok güzelmiş gerçekten ve çok benziyorsunuz annenize; mekanı cennet olsun; sevgiler Asuman Hanım...

Allah rahmet eylesin.

Asuman'cığım nurlarda uyuyor olduğuna inanıyorum güzel insan sevgili anneniz.Saygı ve rahmetle anıyorum ,sana da sabırlar diliyorum.Sevgiler.

Sevgili blogger dostlarım,

Hepinize çok teşekkür ediyor,
sevgilerimi yolluyorum.

Resmi görüp de alttaki 1958 Adana yazısını okuyunca,zihnim beni oradan oraya sürükledi.Anılar karmakarışık sökün etti.Bir an o yıllara yeniden yolculuk yaptım.Adana'nın sarı sıcağını hissettim..Anneniz güzel olduğu kadar çok da iyi bir insandı eminim,tüm o dönemde yaşayan anneler gibi..Elinize sağlık.fahriye59

Adana' nın sarı sıcağı...Ne güzel bir tanımlama. O devirde öğlen sıcağında ekmek almaya çıkardık ablamla. Kavrularak ve fakat güle oynaya. Hızar kokularıyla karışan ekmek kokuları hep burnumda.
Ne iyi ettiniz de geldiniz ve bana bir kez daha bunları hatırlattınız Fahriye59, çok teşekkür ederim duygularınızı benşimle paylaştığınız için.
Sevgiler...

Not: Annem için sarfettiğiniz güzel süzler için ayrıca teşekkür ederim.

Asuman hanım,60lı yılların sonuna doğru ayrıldık Adana'dan,çok uzun bir süre kalmamamıza rağmen buğün orda edindiğim anılar benim için çok güzel duygularla dolu dolu...Cevabi yazınızdaki Hızar kokularıyla karışan ekmek kokularını pek anlayamadım,galiba fırına giderken tahtaların yontulduğu bir yerden geçiyordunuz.Sarı sıcak deyimini Çukurovalı yazarlar ve Yaşar Kemal sıkça kullanırlar.Sağlıkla kalın.Fahriye59

Sevgili arkadaşım, sadece bir yıl, 1958 yılında, babamın memuriyeti dolayısıyla bulunduk Adana' da. Reşadiye mahallesinde, aynı isimli ilkokulun yakınında. Ben yedi yaşındaydım. İlkokul ikiye gidiyordum. İki katlı kapısı tokmaklı evimizi, müthiş güzel yazlık sinemalarını, sazlarını cazlarını, parklarını, faytonlarını, sivrisineklerini çok iyi hatırlıyorum. Sıcak tozlu sokaklardan geçerken mutlaka bir testere sesi ve tahta kokusu olurdu. Sanırım yontulan tahtaların bir işlevi de (belki de tek işlevi) satılan kalıp kalıp buzların üzerine yapıştırıp erimesini önlemekti. Malum o dönemde buzdolabı yoktu ve buzlar bir şekilde saklanmak zorundaydı.
Çok uzun bir yanıt oldu ama yazarken ben keyif duydum doğrusu...
Sevgiler Fahriye59 :)