Akşam haberleri. Ekranda herkesin sevdiği tonton yüz, gülerek bakıyor. Vedalaşırcasına. Bildik törenler, alkışlar, gözyaşları. Tanıdık yüzler, birkaç devlet adamı. Lokmalar boğazlarda düğümleniyor. Belki birkaç damla gözyaşı. Bir çok klişe dökülüyor ağızlardan, “her şey yalan” paydasında. Sonra, haber değişiyor, tatlı servisine geçiliyor. Bizden bu kadar.

Ya diğerleri, taşıyan yorgun omuzların sahipleri, giden sevdiğinin hemen arkasında yürüyen, bastığı yeri bilmeden,baktığı yeri görmeden, şaşkın,acılı sevenler!
O son noktada, en sevdiklerini, bilinmezliğin içine kendi elleri ile kendi umutları ve huzurlarını da birlikte sonsuza yolladıktan sonra, üzerine bir kürek de toprak dökerken ne düşünüyorlar dersiniz.

Bundan daha katı bir gerçek olabilir mi!

Bekir Sıtkı Erdoğan “Sessiz Senfoni” isimli şiirinde sevdiğinin ölümünü nasıl da ölümsüzleştiriyor belleklerimizde.

Çok sevdiği yakınını kaybedince, insan, kendi içine dönüyor. Şaşkınlıkla kabulleniş arasındaki bu süreçte, sanıldığının aksine, algılar açılıyor. “Ölüm” gerçeği, beraberinde, “hayat” yalanını da gözler önüne seriyor. Sevgilerin, dostlukların gerçekliliği sorgulanıyor. Peşinden koştuğumuz, elde etmeğe çalıştığımız, para, iktidar gibi hırsların boşluğu anlaşılıyor.

Bu sürece matem deniyor.

Siz bunu yaşarken, hayat tüm enstrümanlarıyla, insanlar maskeleriyle, içlerine almak üzere sabırla sizi bekliyor.

Sizin için yapacak pek bir şey yoktur. Usulca aralarına yeniden katılıvermekten başka.

“Yaşamak… Başka ihtiyacım yok.
Yaşamak, hem çocukça aldanarak.
Yıllarca öyle, biteviye,birçok,
Cılız, kötürüm ve ölümcül yaşamak.”

T. Fikret