"Özgürlük, her sabah uyandığında istediğin aynı şeyleri yapabilmektir."

(Buket Uzuner, Kumral Ada Mavi Tuna)

Bu cümle takıldı aklıma, kahvaltı tabağımı hazırlar ve bir yandan da demini almış

çayımın kokusunu keyifle içime çekerken.

Evet, her sabah aynı saatte aynı seslere uyanmak, aynı ağrılarla yataktan kalkmak

zorlukla üzerime bir şeyler geçirip, ıkına sıkına Paçoz' u da hazırlayıp (uzun uzun eğilmeyi

gerektiriyor) kapıdan çıkmak, aynı asansöre binmek, aynı yerlerde yürüyüp, aynı ağaçların

altında Paçozun koklaması için duraklamak, evin etrafında da bir tur attıktan sonra

dönüp hemmen çayın altını yakmak...

Monotonluk gibi görünüyor değil mi. Gibi görünmüyor. Öyle.

Ama bu monotonluk benim kendi özgürlüğüm bir yandan da.

Bu bir çoğumuz için geçerli. Kimse bizi zorlamıyorsa bir şeyleri yapmaya ya da

yapmak istediklerimizi kısıtlamaya çalışmıyorsa, bu monotonluk keyifli hale geliyor.

Buket Uzuner, böyle bir cümleyle başladıysa romanına, ve bu roman (ve tabii yazarı)

okur dünyasının "en sevilen ilk üç" üne sağlam demir attıysa, böyle sarmalayıverdiği

içindir okuyanını.


Tekrar günlük yaşama dönecek olursak, evet seviyorum sabahları hep bu sırayla

aynı şeyleri tekrarlamayı.

Evden yorgun ve ağrılı çıkıp her zamanki gibi ağrılar azalmış keyif artmış bir şekilde

dönmeyi. Paçoza kekikli tostunu yedirirken bir yandan da kendi bir dilim çavdar ekmeği,

yanında yağsız peynir, domates, tatlı ince biberlerimi sindire sindire yemeyi.

Sonrasında ağırdan alarak mutfağa gidip kapısının önünde sabırsızlıkla bekleyen

Paçoza yeşil torbasından sabah kemiğini vermeyi, o kapıp salona kendi özgürlüğü

içinde kemirmek üzere koşarken, mis gibi demli bir çayla masamın başına dönüp

ilk cigaramdan bi fırt çekmeyi.

Tüm bunları her sabah yapmayı seviyorum...


Yaz aylarında, haftalık gittiğim eğlenceli, bol güneşli, bol gezmeli tatil beldelerinin

ya da İstanbul' da zaman zaman gidip kaldığım dost evlerinin güzel tatlı sohbetlerini

geride bırakıp döndüğümde tüm bu monotonluğa kaldığım yerden devam etmeyi

seviyorum.


Belki de yaşlanmanın bir tezahürüdür bu diye düşünmeden edemiyor insan.

Altında, tüm bunları gün gelip de yaşayamayacak olmanın endişesi yatıyor

bu rutinin her parçasına dört elle sarılmanın altında, bir ihtimal, diyorum, diyorum

ama bir yandan da bu endişelerin, korkuların de yaşamımdan sessizce çekilip, yerini

dingin bir kabullenişe bıraktığını görüyor, bunu olgunlukla kabul ediyor, bu olgunluğu

başarı sayıyorum.


Ve yine bir yazıya keyifle başlayıp hüzünle bitirdiğimi görüp, konuşma dilimdeki

kafa karışıklığının ısrarla yazılarımı da etkilemesinden endişe duymakla birlikte,

şaşkınlıkla, bundan da tuhaf bir zevk aldığımı hissediyorum.


Tagore' un dizelerinin sonunda vurguladığı "her şeyi kaybetmiş olmanın umutsuz zaferi"

bu olsa gerek...